Wel vaker zit ik hier, op het bankje voor het grootste schilderij dat het Rijksmuseum rijk is. Groter en mooier ben ik ze nog niet tegengekomen. Zo groot, gevuld met soldaten en paarden en meerdere taferelen in één beeld gevangen. Het trekt me aan. Elke keer. Op deze plek kan ik me verwonderen. Ik bedenk me hoe de schilder te werk zou zijn gegaan. Welk tafereel hij als eerste heeft uitgewerkt. Hoe hij aan zijn verf is gekomen. Of hij liggend of staand heeft geschilderd. Wat er door zijn hoofd ging. Of hij trots was. Of zijn vrienden en familie trots op hem waren. Op goede dagen heb ik aan vragen geen gebrek. Antwoorden zijn nooit belangrijk. Altijd kom ik tot een andere ingeving. Tot vandaag. Wat me dwars zit weet ik niet, maar er komt niets. Het is leeg daarboven. Waarom?

Onrustig schuif ik op mijn bankje op en neer. Een groep oudere bezoekers schuifelt het schilderij voorbij, zonder het een blik waardig te gunnen. Ik ril. Hoe kunnen ze geen aandacht hebben voor dat imposante beeld waar ik nu naar kijk? Ik ben verzot op de bonte verzameling van paarden en soldaten die samen de bekende slag bij Waterloo vormen. Het geschilderde tafereel heeft weinig geheimen meer, maar vervelen doet het nooit. Ik kan er elke keer wat anders in zien. Waarom dat vandaag niet lukt, is me nog steeds een raadsel. Ook na drie uur piekeren ben ik er niet achter.

Als ik uit mijn gedachten om me heen kijk, merk ik dat er een man naast me is gaan zitten. Hij moet hier voor het eerst zijn, want hij heeft een uitlegkaart van het museum in zijn hand. Zijn uiterlijk schreeuwt niet bepaald ‘kunstliefhebber’. Hij draagt een gewone spijkerbroek en bordeauxrode trui en heeft kort, onopvallend donkerbruin haar. Ik voel verbazing als ik hem vanuit mijn ooghoeken bestudeer. Hij leest aandachtig de kaart. Na elk punt gaat zijn blik omhoog en zoekt hij het tafereel op het grote doek. Bijna wil ik hem helpen, maar iets houdt me tegen. Ik blijf stil zitten en zeg geen woord. Ik observeer alleen maar. Niet eerder heb ik iemand, buiten mezelf, zo intens naar dit schilderij zien kijken. En ik breng hier toch heel wat uren door! Ik volg zijn blik en probeer zijn beeld te vangen. Voor mij zijn er weinig geheimen meer over. Wat zou hij zien? 

Ergens in mijn achterhoofd voel ik een vraag opborrelen. Ik zie de contouren. Ik hoor mijn hersens kraken. Ik kan er alleen niet bij.

Dan is er beweging. Als de man opstaat, doe ik dat ook. Ik strijk eerst mijn rok glad en graai voor de vorm in mijn tas. Lipgloss, mascara, portemonnee, telefoon, weinig wat mijn identiteit verraadt. Dan loop ik rustig door naar een volgend schilderij. De man zie ik staan voor een van de kleinere topstukken, een schilderij dat makkelijk over het hoofd wordt gezien. Niet door hem. Hij heeft smaak. Bijna klap ik in mijn handen, net op tijd houd ik me in. Op gepaste afstand sta ik vol bewondering naar hem te kijken. Zijn houding, zijn blik, zijn kijk op de wereld. Het raakt me. Ik wil meer.