Bart pakte zijn gereedschapskist wat steviger vast. Elke nieuwe klus gaf hem de zenuwen. Dat was vandaag niet anders. Voor de tweede keer keek hij op naar het huis. Welpepad 25. Wat was dat alweer lang geleden. De groene kleur van de voordeur was vervangen door iets dat op rood moest lijken. Mooi vond hij het niet. Als vanzelf dwaalde zijn blik af naar het huis ernaast. Daar leek weinig aan veranderd. Zelfs de voortuin leek er nog hetzelfde bij te staan. Al moest, nu hij eens beter keek, de paarse bloemenzee wel nieuw zijn. Het zou ook raar geweest zijn als niemand iets aan de tuin had gedaan. Voor de zekerheid haalde Bart zijn werkopdracht uit zijn zak. Van der Veld. Die naam zei hem niets. Hij wierp nog een laatste blik op het vel papier. Van der Veld, sprak hij hardop uit. Nee, er ging echt geen belletje rinkelen. Bart schudde zijn hoofd, stopte het papier weg en ademde eens diep in. Verman je, zei hij in gedachten tegen zichzelf. Je kunt nu niet meer terug. 

Sinds twee jaar woonde Anne in een kleine eengezinswoning in het Welpepad. Het jaar daarvoor had ze zich laten omscholen tot lerares, nadat ze geen voldoening meer gehaald had uit haar baan als marketing assistent. Het huis stond in dezelfde buurt als de school waar ze les ging geven. Anne had het aanbod van haar tante om het te huren dankbaar aangenomen, op voorwaarde dat ze het huis zelf mocht inrichten. Een maand lang had ze muren en plafond in frisse kleuren geschilderd, een nieuwe vloer gelegd en de badkamer gerenoveerd. Haar interieur kende nu een mooie combinatie van paars met lichtgroen en Anne was tevreden over het resultaat.

Haar tante zag ze in die periode nooit. Alleen haar neef kwam haar af en toe helpen. Vaak werkten ze door zonder te praten. Soms zat hij op zijn praatstoel en hoorde Anne lijdzaam zijn verhalen aan. Een band zouden ze nooit krijgen, maar daar maalde ze niet om. Anne stond voor een nieuwe uitdaging en had geen vrienden nodig. Spijt had ze nooit gehad van haar verhuizing. Ze was dol op de kinderen in haar klas en ze had het goed naar haar zin in de kleine woning. Vandaag gaf Anne geen les, maar keek ze vanuit de badkamer naar de jongen op de parkeerplaats voor het rijtje woningen. Hij had net een gereedschapskist uit zijn auto gepakt en stond nu op een papiertje te kijken. De jongen was lang en viel extra op door zijn blonde stekelhaar. Van een afstand zag hij er atletisch uit, ondanks de grijze overall. Anne was benieuwd of hij veel sportte. Toen ze hem gedecideerd naar haar huis zag lopen, deed ze snel een stap naar achteren. Zou hij haar gezien hebben? Doe niet zo gek, dacht ze. Hij zou toch zo bij haar binnen stappen. Ze had hem tenslotte zelf gebeld.

In tien passen was Bart bij het huis. De bel klonk fel. Bart hoorde gestommel en ineens ging de voordeur open. Dat zijn hart in zijn keel klopte, merkte hij nu pas. Kort sloot hij zijn ogen en liet zijn ademhaling zakken. Genoeg om zichzelf op dat moment te herstellen. ‘Hallo, ik kom voor de cv-ketel. Er waren problemen begreep ik?’ Aarzelend keek hij de vrouw in de deuropening aan. Haar aanblik bevestigde meteen dat zij geen bekende was. Dat maakte de neiging om zich meteen om te draaien een stuk makkelijker te onderdrukken. De vrouw reageerde niet, dus bleef Bart haar vragend aankijken. Ze zag er bleekjes uit. Wat meer zonlicht zou haar goed doen naar zijn mening. De fleurige gele jurk maakte haar aanblik.
‘Cv-ketel?’ zei hij nogmaals. Eindelijk knikte de vrouw bevestigend en kon hij achter haar aan het huis binnenlopen. Hij sloot de deur achter zich en voelde hoe er een rilling door zijn lijf ging.