De vermoeidheid leek deze ochtend erger. Peter stapte voorzichtig zijn bed uit, keek om zich heen en liep eerst naar de keuken. Koffie. Hij wist dat het zinloos was, maar misschien hielp het vandaag wel. Hij kon het op zijn minst proberen. Met glazige ogen staarde hij voor zich uit. Vanavond was het erop of eronder, dat was zeker. Niets mocht mislukken. Met de koffie in zijn handen zwabberde Peter naar de tafel. Hij had moeite om zich overeind te houden en de stoelzitting voelde nog harder dan anders. Hij bracht de mok naar zijn mond en nam voorzichtig een slok. Moest hij niet even oefenen? Had hij daar eigenlijk tijd voor? Verward liet Peter zijn ogen op de klok vallen. Ochtend. Hoofdschuddend dronk hij nog maar een slok koffie. Hij voelde niets anders in zijn lichaam dan de sterke vermoeidheid. Peter sprak zichzelf streng toe. Opgeven was er nu niet bij.

De ochtend ging over in middag en Peter voelde zich nog niet veel beter. Dat had hij ook niet verwacht, wel gehoopt. Was vanavond maar niet zo belangrijk. Of zijn nachten beter. Hij had zich wel alvast aangekleed en zijn spullen klaargelegd. Dan kon hij niets vergeten. Zou hij nog even gaan liggen? Een blik op de klok vertelde hem dat hij daar te weinig tijd voor had. Sloffend liep hij de keuken in. Zonder eten zou hij het helemaal niet volhouden. Het optreden was zijn enige kans op succes. Om zes uur trok hij de deur achter zich dicht en sleepte zijn gitaar mee naar het plaatselijke café. De fiets vertrouwde hij niet, dan maar lopen. Na een kwartier doemde de verlichting op. Nog drie stappen, dan was hij er. Eén, twee, drie. Gehaald! Maar nog voordat hij de microfoon bereikt had voor zijn praatje ‘Hallo iedereen, ik ben Peter en…’ viel hij om. Eén nacht te veel zonder slaap, dat was alles wat hem scheidde van zijn grootse droom.