De hele groep heeft in stilte de citroenpudding naar binnen gewerkt. Na zo’n dag vol indrukken smaakt alles extra goed natuurlijk, maar dit nagerecht was werkelijk overheerlijk. Mijn stoel heb ik verder maar met rust gelaten om vooral niet opnieuw de aandacht te trekken. Nu kijk ik op mijn gemak de groep rond. Je kunt zien dat iedereen behoorlijk vermoeid is. Toch gaan de meesten later op de avond wel naar de hotelbar, als ik de gesprekken zo hoor. Ik beslis later op de avond wel. Nu heb ik een ander doel dat veel belangrijker is.
Ik sta rustig op, keur Mike geen blik waardig en verlaat zonder een woord mijn gezelschap. Zulke avonden hebben we wel vaker. Hoewel we al twee jaar samenwonen, kunnen we elkaar op genoeg momenten niet zien of luchten. Zoiets hoort erbij geloof ik. Ik schud de gedachte aan Mike van me af en loop naar onze chauffeur, die nog bij onze reisleidsters aan tafel zit. Ik wil hem vragen naar de route van vanmiddag. Misschien weet hij zich de plek van de koffer te herinneren. Als ik het een beetje slim aanpak, hem lief aankijk en wapper met mijn blonde haren, brengt hij me er misschien nog heen ook. Hoewel, bedenk ik me nu, de reisleiding zal minder happig zijn als ik nu mijn liefste gezicht opzet. Ik kan het beter later in de hotelbar proberen.
Omdat het raar staat als ik me nu omdraai, knoop ik nog wel een oppervlakkig praatje aan met de chauffeur. Of hij het naar zijn zin heeft gehad met onze groep. Ook vraag ik of hij vaker zulke groepen begeleidt. Edward is een aardige man. Weliswaar op leeftijd, maar dat zie je niet aan hem af. Hij gaat over een uurtje naar de bar, zegt hij. Ik beloof hem er ook te zijn. Hopelijk kan ik de beste man dan eens goed uithoren. In de tussentijd ga ik maar de rust van mijn kamer opzoeken. Een douchebeurt en schone outfit kan ook geen kwaad zie ik, bij de aanblik van mezelf in de spiegel van de lift.
Na een uur voel ik mezelf weer fris en fruitig en ook mijn woede richting Mike is gezakt. Hij is een kwartier in onze hotelkamer geweest. Ongelooflijk dat ik na zo’n lange dag in de bus en de buitenlucht een duidelijke opfrisbeurt nodig heb en hij alleen een ander shirt hoeft aan te trekken. Hoe doen mannen dat toch? Ik stond zeker een kwartier voor de spiegel om mijn haar te föhnen. Nu pak ik een paar hakken uit mijn koffer, trek ze aan en controleer of ik de kamersleutel op zak heb. In de hotelbar zie ik de meeste vakantiegangers al aan een glas Guinness. Ik heb het in Dublin na één slok laten staan. Veel te bitter en zwaar. In plaats daarvan bestel ik een glas Bulmers. Zo Iers voel ik me wel. Met mijn glas in de hand kijk ik de bar rond. Mike zit onderuitgezakt op een bank in de verste hoek, met het meisje van eerder. De buschauffeur heeft zich in een andere hoek op een hoge barkruk genesteld. Hij neemt net zijn laatste slok terwijl ik zijn kant op loop. Ik kan nog net een vloek onderdrukken als ik een van de reisleidsters naast hem zie zitten. Dat was wel het laatste wat ik kon gebruiken. Wat nu? Op dat moment ziet Edward me en zwaait hij overdreven. Ik kan niet anders dan met een glimlach op de barkruk naast hem plaatsnemen. De reisleidster kijkt me met een frons aan. Johanna, nou dan weet je het wel.
Ga hier verder met deel 4.