De verlaten koffer heeft me de hele weg geen seconde losgelaten. Mike heeft mijn opwinding niet eens in de gaten gehad. Hij gaat helemaal op in zijn gesprek en stopt zelfs niet als we ons nieuwe hotel binnenlopen. Ik loop met mijn eigen koffer achter hem aan. In de hal staan een aantal zitbanken bij elkaar en als ik naar rechts kijk, blijkt daar de ingang van een hotelbar te zijn. Dat ziet er gezellig uit. Mike heeft hetzelfde idee, want ik hoor hem zeggen: ‘Zie ik je na het eten in de bar’. Hij zwaait het meisje uit en wendt zich dan eindelijk naar mij toe. Ik frons mijn wenkbrauwen, ons teken dat ik niet zo blij met hem ben. Hij trekt zich er niets van aan en zegt op een doodnormale toon:  
‘Ga je mee? We moeten eens inchecken.’
Ik tel tot tien en wend mijn blik naar de zitbanken. Ze zijn vaal bruin zie ik nu. Mike mag mijn humeur niet verpesten. Er zijn belangrijkere dingen te doen. Uitzoeken hoe de koffer in de heide is beland bijvoorbeeld. Ik heb nog steeds geen plan en het is uitgesloten dat ik Mike bij mijn zoektocht ga betrekken. Hij kan de boom in! Met stampende voeten en uitgestoken tong volg ik hem naar de receptie. Ik laat hem het woord doen, neem met een glimlach naar de receptionist mijn sleutel in ontvangst en loop stilzwijgend achter Mike aan naar onze kamer.

De rest van de middag gaat een beetje aan me voorbij. Ik bemoei me niet met Mike en hij laat mij ook met rust. Tijdens het avondeten kletsen we vooral met andere mensen. Natuurlijk gaat het over onze reis tot nu toe en hoe mooi we Ierland vinden. Het landschap heeft indruk gemaakt. Mijn buurman raakt niet uitgepraat over de bergen. Hij praat met grote gebaren, over hoe we in Nederland zulke heuvels niet hebben. Het is een trotse Groninger en ik laat hem maar vertellen. Veel mensen uit onze groep zijn hier pas voor de eerste keer. Zij hebben duidelijk moeite om de indrukken van vandaag te verwerken. Ik ook, maar wel om een heel andere reden. Die ik hier niet ga delen, vooral met Mike niet.
Ineens schiet me iets te binnen. Ja, dat kan ik doen, denk ik opgewonden. Ongeduldig wip ik op mijn stoel op en neer. Helaas kan ik nog niet van tafel. We wachten nog op het toetje. Met mijn op-en-neer-gewip heb ik nu wel de aandacht van Mike.
‘Waar heb jij last van?’ vraagt hij, met zijn ogen draaiend.
Ik trek mijn neus naar hem op en steek mijn tong uit. Ik zie dat mijn buurman me raar aankijkt, maar ik haal mijn schouders naar hem op. Ik mag misschien moeite hebben met onbekenden, wat ze van me vinden hoort daar niet bij. Ik kijk Mike nog een keer uitdagend aan, maar krijg geen reactie meer. Hij is alweer in gesprek met het getrouwde stel naast hem. Zij wel.
Ik zucht eens diep. Mike merkt het niet, of negeert me gewoon. Waarschijnlijk dat laatste. Dan is iedereen even stil omdat ons nagerecht geserveerd wordt. Luchtige citroenpudding, een fijn vooruitzicht na de zware chocoladetaart van gisteren. Die werd zelfs Mike te veel.

Terug naar deel 1.

Ga hier verder met deel 3.