Ik snap er eigenlijk nog steeds niets van. De avond begon zo goed. We hadden een top restaurant uitgekozen, zaten aan een tafeltje in de hoek en voerden een geanimeerd gesprek. Het was zo’n avond waarvan je achteraf zegt dat je die vaker moet hebben. Waarom alles toch anders liep? Ja, vraag dat maar aan Mireille. Zij is de aanstichter van het tafereel waar ik nu noodgedwongen deel van uitmaak.

‘Sorry dat ik je stoor, maar ik moet even iets heel belangrijks vragen…’ Daar begon alles mee. Gesteld door een onbekende vrouw die op mijn schouder tikte, net toen ik mijn mening wilde uiten over het wel of niet kleuren van grijs haar. Ja, dat is een belangrijk onderwerp binnen onze groep. Het duurde even voordat ik realiseerde dat er iemand achter me stond. ‘Sorry, wat zei je?’

‘Ik moet iets belangrijks vragen, dat zei ik.’ Ergens kwam deze vrouw me vaag bekend voor, maar ik had geen idee waarom. Ik denk dat ze de verontwaardiging in mijn ogen zag, want ze verontschuldigde zich voor de tweede keer. ‘Ik wil niet onbeleefd zijn, maar dit is echt belangrijk.’

‘Wat kan er nu zo belangrijk zijn om een groep vreemden te storen in hun gesprek?’ Oké, dat kwam er op hardere toon uit dan ik bedoelde, maar ze had hier gewoon niets te zoeken. Toch? Het gevoel dat ik haar kende bleef aan me knagen en ik hield mijn blik strak op haar gericht. De vrouw rechtte haar rug en stak haar hand naar me uit. ‘Mireille, aangenaam. Jij bent toch de zoon van Henk? Ik heb al zoveel over je gehoord. Wie van deze dames is je vriendin, je vader is zo benieuwd naar haar.’ Haar arm wees in de richting van mijn vader, een paar tafels verderop.

Van schrik schoof ik mijn stoel naar achteren, in een poging Mireille weg van mijn vrienden te krijgen. Niemand hoefde te weten van mijn relatie met Kim, haar man naast haar zeker niet. Natuurlijk was ik te laat. De chaos aan tafel was compleet. Onze etentjes zullen nooit meer hetzelfde zijn.