De meeste mensen vervloeken het, maar ik houd van dit winterweer! Ja, zelfs de vrieskou. Doe mij maar een stralende blauwe lucht met zonnetje en een lage temperatuur. Daar gedij ik het beste in. Mijn pony ook, want die is een stuk actiever in de winter. Helaas heb ik daar in de weken na de halve marathon nog niet van kunnen profiteren. Door het natte weer bleef het vooral bij stallen mesten én het pad schoonmaken. De wei wordt gespaard, dus mogen de paarden zich tijdelijk vermaken op de stenen.

Gelukkig was het ook droog winterweer toen ik een nieuw bosritje door het Mastbos maakte. We waren met zijn vieren en ik zat op het paardje waar ik de laatste ritten met een stralende glimlach op heb doorgebracht. Vol vertrouwen reed ik hem lekker met lange teugel, ondertussen kletsend en om me heen kijkend. Het was prachtig om het bos zo te zien, tussen herfst en winter in. Elk seizoen heeft zijn eigen charmes en nu ik met regelmaat in het grotere Mastbos kom, zie ik ze allemaal.

Mijn gezelschap bestond uit een man en een vrouw, onder begeleiding van een vrolijke stagiaire op haar eigen paard. De stukken draf gingen de man en vrouw goed af, galop deden ze nog niet. Ik mocht wel voor de groep uit galopperen, maar mijn paardje had hier niet heel veel zin in. Ach, dat komt de volgende keer wel weer, zo twee uur met een gevoel van vrijheid rondrijden was ook prima.

Een dag later was ik weer bij onze eigen kudde. Na alle klusjes heb ik in de bak wat rondjes op de blote rug van mijn pony gemaakt. Ik zat stabiel, zelfs in draf. Dat merk ik vaak, het is het voordeel van een dag eerder lang in het zadel zitten. Voor mij een prima combinatie dus, verschillende Fjorden en verschillende omgevingen. In de laatste maand van het jaar gaan we nog een keer drie uur op pad, duimen op mooi, droog winterweer!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl