Is het niet heerlijk als alles samen met je paard weer goed gaat! Na lang ploeteren heb ik een fractie van het oude gevoel terug. En nu de dazen echt weg zijn, kan ik lekker het bos in. De eerste keer was dat even spannend, aftasten. Ik merkte meteen dat er nog wat zelfvertrouwen miste, vooral omdat mijn pony bij het aandraven als een malle vertrok. Ook daar is een oplossing voor: gewoon lekker blijven stappen. Heel snel liepen we met lange teugel in alle rust ons rondje. Rijden met een glimlach!

De laatste maand heb ik goed mijn best gedaan op de beenhulpen. Met de bosritten merk ik nu dat er nog haperingen in zitten, iets om buiten extra aan te werken. De laatste ritten heb ik wel lekker veel draf en galop gedaan. Ik durfde weer. Dat hij soms heel hard gaat draven als ik in galop aan wil springen, schrikt me gelukkig niet meer af. Ik pak gewoon het tempo terug en doe een nieuwe poging. Er is, wat mij betreft, geen betere bevestiging van het zelfvertrouwen.

Wat wel grappig is, is dat de typische Fjorden-streken weer boven komen drijven. Rechts gaan waar ik links wil, helemaal als rechts richting huis is… maar daar trek ik me niets van aan! Ik beschouw het als een goed teken, hij is blijkbaar net zo ontspannen als ik. Vanaf hier kunnen we verder bouwen aan nieuwe positieve ervaringen.

Ik heb tussendoor onze Schwars nog een aantal keer gereden. Op zijn rug zitten is een feest, mijn vriendin overdreef niet. Hij heeft onze harten gestolen en is niet meer weg te denken uit ons team. Voor de puntjes waar ik met het rijden aan mag werken bij hem, hebben we de komende periode genoeg tijd. Ik ben voor nu weer een blije amazone! Het is dus te hopen dat het slechtere weer nog even op zich laat wachten.

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl