Na ons stevige avontuur zijn de ergste fysieke klachten bijna weg en is mijn goede gevoel over onze aanwinst weinig veranderd. Gelukkig! Hij krijgt nog wel een halfjaar om zich volledig te bewijzen, maar dat mag met zo’n functie als therapiepaard. Er zijn immers met de kinderen nog genoeg uitdagingen. En ook wij hebben ons werk samen: leren communiceren! Onze Schwars is een aparte. Als ik hem nu samenvat, dan is hij eigenlijk heel gevoelig, duidelijk en onzeker tegelijk. Elkaar begrijpen, dat blijkt niet altijd zo makkelijk. Zo loopt hij aan de longe gewoon weg als iets hem niet zint. Ik gebruik hier bewust het woord gewoon. Hij spurt namelijk niet, zoals mijn pony zou doen, ineens weg. Nee, hij wandelt letterlijk de andere kant op. Omdraaien en van je weg stappen, meer is het niet. Maar zie jij maar eens een paard van 700 kilo tegen te houden? Er zat dus keer op keer niets anders op dan het touw loslaten en hem weer opvangen.

De eerste keer zagen we de humor er wel van in, want het is een heel duidelijk gebaar. En weer een ander gebaar dan mijn pony (die trekt zich los) of onze Shetlander (die draait zichzelf naar je toe als ze het wel genoeg vindt). Later werd het vervelend, toen bleek dat onze Schwars niet alleen kan zijn (ik moet toegeven, hij heeft ontzettend veel weg van onze Haflinger!). Daar wordt hij onrustig van, en onzeker misschien. Zo ervaarde ik toen alleen met de paarden aan de slag ging omdat mijn vriendin met de feestdagen naar haar thuisland is. Eenmaal ‘alleen’ en met de andere paarden precies uit zicht, ging onze Schwars na ander half rondje draf in sneltreinvaart de andere kant op en moest ik zeker het touw loslaten. Hij bleef maar hinniken en om me heen rennen. Tot drie keer toe pakte ik het touw weer op en moest ik hem meteen weer laten gaan. Ik zette toch net zo lang door totdat hij tenminste één rondje fatsoenlijk aan de longe draafde. Dat lukte.

De volgende keer heb ik mijn pony bij de bak laten staan, in de hoop dat zijn aanwezigheid onze Schwars zou kalmeren. Maar die dag trok hij zich vanaf het eerste moment los en bleef hij maar rennen door de bank. Toen ik hem eindelijk weer te pakken had, bedacht ik me ineens: dan maar zonder touw die bak door als je zo nodig wil rennen. Nou, er ging toch een wereld voor me open, want zonder touw bleef hij keurig op de volte om me heen lopen! Oftewel: met touw rukt hij zichzelf los, zonder touw doet hij precies wat je van hem vraagt. Ik heb hem ter plekke voor gek verklaard. Desalniettemin was de eigenaresse toevallig die ochtend tot dezelfde conclusie gekomen. Goed, als hij zich beter voelt zonder touw, dan doen we voorlopig zonder touw freestylen om elkaar beter te leren begrijpen. Raar paard! Dat gezegd hebbende, zag ik wel de zachte blik in zijn ogen die mijn pony ook heeft. Ik geloof daarom in zijn goede karakter.

Mijn vriendin durft niet zoveel meer na ons avontuur en doet heel rustig aan. Je moet ook altijd je eigen tempo aanhouden wat dat betreft.  Ik ben ondertussen alweer met mijn eigen pony alleen naar het bos geweest, op Eerste Kerstdag zelfs (zacht weer!). Het was heerlijk rustig buiten en ik heb genoten, ook met galop. Onze Schwars goed rijden komt vanzelf wel, oefening baart kunst! Hij stuurt uitstekend, dat is prettig. Ook stappen is geen probleem. Hem in draf krijgen vanaf zijn rug, dat is ons nog niet bepaald gelukt. Met je benen communiceren komen is een stuk moeilijker. Hij begrijpt ons niet en wij hebben nog niet de juiste (stem)hulpen gevonden die hij wel begrijpt. Dat geldt overigens ook voor het freestylen, waarbij we nog niet uitgevonden hebben hoe we hem in galop krijgen.

Kortom, aan de communicatie schort nog het een en ander. Genoeg dingen om de komende maand aan te werken, en wat mij betreft echt wel met plezier!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl