Wat een verwennerij tegen het einde van het jaar. De paarden hadden de overhand, beter kan eigenlijk niet. Zelfs alleen op en neer naar de boerderij om onze paarden buiten te zetten was niet erg. Je bent toch weer eventjes buiten, in goed gezelschap. Aangezien ik dan voor eten zorg, zijn ze nog blij me te zien ook… En avonturen genoeg deze maand, met al mijn bosritten. Ik heb tussendoor zelfs onze Schwars nog een keertje gereden omdat ik daar zin in had.
Zo gingen een vriendin en haar hondje laatst mee naar het bos. Alles ging prima, totdat ik wilde draven en daarom mijn pony vooruit stuurde, weg van die twee. Oeps, dat vond hij helemaal niet leuk! Ik kon nog net voorkomen dat hij zich omdraaide. Wat boos en bang tegelijk stuurde ik hem door in draf. Dat leek goed te gaan, totdat hij ineens vol door zijn voorbenen struikelde en met zijn neus de grond raakte. Ik vloog mee naar voren en liet me, vrij zacht, op de grond landen. Waarbij ik vooral oplette dat ik niet op de linkerkant van mijn lichaam belandde, die spieren zijn overbelast door het vele hardlopen (ja, nog zo’n gezonde sport…). Ik geloof dat mijn pony net zo beduusd was als ik.
Een dag later zat ik weer te paard, bij de stal in Breda. We reden zo’n 3 uur deze dag en ik had een Fjord onder me die ik nog niet eerder had gereden. Bij elk nieuw paard is het weer ruim een halfuur spannend en eng en wennen, daarna zit ik prima. De eerste keer draf vond ik hem te snel, de tweede keer ging het alweer beter en vanaf de derde keer was ik gewend aan zijn manier van lopen. De enige keer dat ik wat ‘onenigheid’ met hem had, was toen hij in galop springend over natte ondergrond ging. Deze meneer wil namelijk absoluut niet door plassen, daar was ik vooraf ook voor gewaarschuwd. Maar goed dat het dat weekend niet zo hard geregend had.
En toen was het alweer Kerst, ook gevuld met ritjes. Eerste Kerstdag bracht ik bij onze eigen kudde door: stallen mesten en als afsluiting een rondje bos op mijn pony. Het waaide enorm, maar ik weet dat hij zich daar niets van aantrekt, dus gingen we gewoon op pad. Een dag later reed ik opnieuw in Breda, nu een lange rit van zo’n vier uur plus pauze. Dat was misschien wel de beste rit in een jaar tijd, zo mooi. Wat heb ik zitten genieten – na dat halfuur wennen aan deze Fjord, ook nieuw voor mij. In volle galop de snelheid verhogen was zelfs leuk! En mijn paardje was versierd met kerstmuts en al.
Ja, wat was het toch een mooi jaar waarin ik veel geleerd heb van al die verschillende paarden. Alles voelt weer in balans. Een nieuw jaar brengt daar gelukkig niet zomaar verandering in. Ik hoop dat jullie weer met me mee genieten!
Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl