De lentekriebels nemen toe nu! De eerste lammetjes op onze boerderij zijn geboren en het weer gaat de goede kant op. In een maand tijd heb ik vier bosritjes gemaakt; twee in Breda en twee op mijn eigen pony. Wat een contrast met een maand eerder. Verhalen genoeg nu, maar vooral overwinningen.

De belangrijkste: ik stap gewoon een paard op, zonder nadenken en vooralsnog op elk paard. De angst die normaal snel de kop op steekt, was deze maand verdwenen, eindelijk. Met dank aan de stal in Breda, waar ik mijn laatste vier ritten steeds op een ander, voor mij nieuw, fjordenpaard werd gezet. Wat prima was, want als Ellie me op een paard zet, dan doe ik dat. Zij kent me inmiddels goed genoeg.

Oké, de laatste pony was een kleine uitdaging. Daar kwam de spanning wel meteen omhoog. Met reden, want ik had tijdens de rit twee weken ervoor al een ander op deze witte Fjord gezien. Hoofd omhoog, snelheid hoog, niets voor mij, zei ik toen nog. Twee weken later was het mijn beurt. Als ik niets van deze pony gezien had, had ik nergens naar gekeken. Dat is het erge aan die irreële angst van mij. Achteraf was dat juist wel goed, want hier leer ik van.

Mijn gedachten in het eerste halfuur? ‘Help, hoe pak ik dit aan, kan ik dit met mijn ruiterkwaliteiten wel!?’. Gelukkig kreeg ik steeds beter door hoe deze pony in elkaar stak. Een echt gevecht werd het nooit en hij had een prima rem. Toen het vertrouwen in hem en mezelf er eenmaal was, merkte ik pas hoe fijn je op deze pony zit en was ik verliefd. Ja, zo snel kan dat gaan! Natuurlijk heb ik de galop meegedaan, en wat hebben we dát veel gedaan zeg.

De ritten op mijn eigen pony verliepen niet soepel, maar geen moment had ik het gevoel dat ik iets niet aan kon. Toen hij onrustig werd omdat er vier reeën door het bos liepen (terwijl ik dacht: wow, reeën, wat mooi!), zette ik door en ging even verderop slalommen om hem rustig te krijgen. Gewoon doorrijden is een echte overwinning, dat koester ik!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl