Nu ik alweer twee lange bosritten bij de stal in Breda achter de rug heb, kan ik gerust zeggen dat er echt niets mis is met mijn rijdkunsten. Dat wist ik natuurlijk wel, anders zou ik niet al meer dan twintig jaar paardrijden. Toch slaat de twijfel nog steeds regelmatig toe (zoals jullie al zo vaak hebben kunnen lezen). Ik ben gewoon angstig aangelegd en dat weet ik. Ik geef er ook regelmatig aan toe, in mijn ogen nog steeds het beste wat je kunt doen, zeker richting je paard. Tot op heden heb ik gelukkig geen reden om aan te nemen dat mijn pony die eerlijkheid niet waardeert. Jullie wel?

De succesvolle bosritten hebben gelukkig mijn zelfvertrouwen weer enigszins bevestigd. Tijdens de ene bosrit was het zelfs slecht weer. We reden door de regen en met harde wind, maar lieten ons het plezier daardoor niet afpakken. Ondanks het natte pak was het echt een heerlijke rit. Ik zat op een paardje wat ik al eerder gereden had. Dat geeft altijd weer een vertrouwd gevoel als je erop stapt. Voorop reed er een paard met wagen mee, wat automatisch een prima rem is. Of versnelling, want de galop ging echt hard (door de man voorop gemeten als boven de 30 km/uur). De eerste keer zat ik nog met een gespannen gezicht. Ik voelde wel dat ik prima kon sturen en af en toe op de rem kon om de afstand tussen mij en de pony voor me te verkleinen. Dat was een goede basis voor het tweede stuk snelle galop, waarbij ik veel beter de teugels kon laten vieren om de snelheid te laten gebeuren. Ik wist meteen: ik moet er ‘gewoon’ een paar keer doorheen en dan vind ik zoiets echt niet zo eng meer. Iets vaker doen helpt altijd.

Een nieuwe kans kwam een aantal weken later, tijdens een geplande 5-uurs rit. Er is niets leukers dan een hele dag te paard, ook al is je lichaam daar minder fan van. Ik kreeg een jong paardje toegewezen waar ik nog niet eerder op gereden had. Maar, dat is het voordeel van vaker op dezelfde stal rijden: ze kennen je. Dit jonkie was dan ook de perfecte match voor mij. Na de gewenning die je altijd hebt bij een nieuw paard onder je, ontstond een fantastisch blij gevoel. Dat gevoel werd alleen maar sterker naarmate de rit vorderde. Dit jonkie zat heerlijk, deed alles super goed in een voor hem onbekende omgeving en was makkelijk te sturen en te remmen. Hij kijkt nog zo lekker met zo’n nieuwsgierige blik met zijn hoofd opzij, van links naar rechts. Af en toe moet je dan bijsturen, omdat hij letterlijk zijn neus achterna loopt. Heerlijk vind ik dat, mijn pony heeft daar ook een handje van. Je rijdt hem met lange teugel, voor mij ook al zo prettig. Pakte ik een keer de teugel relatief kort, dan werd hij daar duidelijk niet gelukkig van. Ook zoiets wat bij deze stal meespeelt in de juiste match maken.

Eenmaal in galop werd ik pas echt blij. Deze pony laat zich niet leiden door de rest. Hij gaat dus niet racen, laat andere paarden rustig passeren en is met een knijpje in de teugel terug in tempo. Voor mij het ideale gedrag om in zo’n snelle galop (al was dat nu 25 km/uur) alles los te laten. Zitten en gaan, meer hoefde niet. Eindelijk genoot ik oprecht van zo’n lang stuk galopperen. Dat was behoorlijk lang geleden, dat gevoel. Wat ik met mijn eigen pony aan galop doe, is bij lange na niet zo snel of zo lang. Voldaan ging ik aan het begin van de avond weer naar huis. In de dagen erna had ik zelfs amper spierpijn. Na zulke fijne bosritten kan ik tenminste weer verder werken aan het zelfvertrouwen. Tijd om net zo goed met mijn eigen pony en onze Schwars aan de slag te gaan. En me geen mindere ruiter te voelen omdat anderen ‘zo goed’ rijden. Hallo, ik kan dit ook!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl