Dat paarden gevoelig zijn, hoef ik jullie niet te vertellen. Dat ze je als geen ander een spiegel voorhouden, vast ook niet. Actie-reactie (en jij zet actie in!), dat is voor paardenmensen wel duidelijk, toch? Voor mij wel. Door een nare gebeurtenis drie maanden geleden kwam ik in een diep dal. Laat ik dat nu ook merken aan de interactie met mijn pony, vooral erop. Stapte ik vorige zomer nog zonder nadenken op, dat gevoel is nu ver te zoeken. Goed, op Eerste Kerstdag reed ik zonder problemen door het bos. De kriebels om te willen rijden, waren toen sterk. Het was een mooie dag, er was amper verkeer buiten en dus ging ik. Ik galoppeerde zelfs zonder angst te voelen. De feestdagen erna brachten verdriet naar boven. Ineens voelde ik me helemaal niet meer sterk. Ik blijf wel veilig in de bak, laat dat bos maar even.
Op de eerste zaterdag in het nieuwe jaar voelde ik de eerste tekenen van angst. Ineens vond mijn pony iets eng in de hoek. Ik was toch al bijna klaar met rijden en durfde niet goed door te zetten. Ik vermeed de situatie dus voor nu. Op zondag nam ik die angst mee. Dat weet ik wel zeker, want mijn pony reageerde weer op diezelfde hoek. Het waaide. Hij spitste zijn oren, wilde van de hoefslag af en vooral de hoek niet door. Zonder zichtbare reden. Ineens zat ik daar weer. Angst! Hij zou toch niet… omdraaien en naar de andere hoek rennen, hè? Irreële angst, want als hij dat al doet, blijf ik echt wel zitten. Maar op dat moment geloofde ik dat niet. En kon ik mezelf daar niet zomaar van overtuigen.
Ik vloekte van binnen, baalde heel hard, werd boos op mijn pony dat hij zich aanstelde en besloot ook: ik laat me niet kennen. Ik kan deze situatie rijdend oplossen. Ik praatte en praatte en praatte. Sprak mezelf moed in, mopperde op mijn pony en fluisterde bijna dat we elkaar er doorheen zouden slepen. Omdat de angst op dezelfde plek zat steeds, ging ik voltes bij A rijden. Die begonnen klein en werden steeds groter, tot ik hem op deze manier voorbij de enge plek kreeg. Langzaam zag ik wat we konden overwonnen en werd de enge hoek steeds minder een struikelblok. Perfect ging het nog niet, maar het was een begin! Het weekend erop was die hoek al niet eng meer natuurlijk. Wel het gekrijs van eksters. Weer sloop angst naar boven, en bij mezelf frustratie dat ik niet ontspannen kon rijden. Toch heb ik ook deze keer doorgezet. Blijven ademen, blijven rijden en uiteindelijk, toen het gekrijs verdween, kon ik ook mijn programma met afgemeten rondes draf doorzetten.
Overwinningen, maar ook duidelijke tekenen in welke toestand ik me bevond. Na een gesprek met de eigenaresse besefte ik me: ik hoef niet te rijden. Rijden is een bonus. Bovendien doe ik dat voor mezelf en dan is plezier belangrijk. Heb ik zin om op te stappen, dan doe ik dat. Voel ik me daar vooraf niet prettig bij, dan kan ik ook genoeg andere dingen samen met mijn pony doen. Gek dat we onszelf soms zo’n druk opleggen, zelfs in onze vrije tijd. Mezelf weer sterk voelen, dat duurt gewoon nog eventjes. Belangrijker: dat mag. In de tussentijd wordt het vooral genieten van het verzorgen en de omgang. Buiten de angst met rijden zijn er ook geen struikelblokken. Ik heb onze Schwars op oudejaarsdag met een cliënt aan het werk gezien. Wat een top paard. Nooit met kinderen gewerkt, maar doet alles wat je van een therapiepaard graag ziet.
Wat ik persoonlijk geweldig aan onze Schwars vind, is dat hij je dwingt om in je eigen kracht te staan. Laatst had hij me weer even te pakken aan de hand, toen ik niet oplette. Zijn fixatie op eten is nog zo’n ding. Heb je je aandacht erbij, ben je zelf duidelijk in wat je van hem wil en breng je dat ook overtuigend over, dan heb je een fantastisch maatje aan hem. Zoals met elk paard. Met twijfel kom je bij hem niet weg. Bij mijn pony soms nog wel. Twee paarden in het weekend rijden is veel, maar ik hoop het lekker af te kunnen wisselen. Leren van de een en van de ander lijkt me zo mooi. En verrijkend. Daar gaan we voor!
Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl