Steeds vaker stap ik mijn pony op en vertrek ik gewoon. Buitenritten gaan als vanzelf en ik ben echt blij met alle stappen die ik al gezet heb. Maar dat wil niet zeggen dat er niets meer te leren valt. Ik ben nog niet op het punt beland dat ik opstap en zo naar het grotere bos rijd bijvoorbeeld, langs de weg. Wel heb ik voor de zekerheid al een bodyprotector aangeschaft, juist voor die langere ritten langs de weg en zeker voor toekomstige ritten die ik alleen zou maken. We hebben namelijk nog geen nieuw paardje in ons kudde. Wil ik dus in mijn vakantie een lange rit maken, dan zal dat ik toch echt zelf alleen met mijn pony moeten ondernemen.
Soms stap ik op, vertrek ik en merk ik onderweg dat de angst of twijfel nog niet helemaal verdwenen is. Laatst wilden mijn vriendin en ik naar het bos, zij met de Shetlander aan de hand en ik rijdend. Toen we dichtbij de ingang waren, hoorden we echter dat men met de (politie)honden aan het trainen was. We konden daardoor niet verder, want de ingang tot onze gebruikelijke sluiproute is door omstandigheden afgesloten. Er is wel een andere ingang gemaakt, maar om nou gewoon tijdens de training over het hondenterrein te lopen om daar te komen? Dus draaiden we om en stelde ik voor eens een andere zijweg in te gaan waar we normaal nooit komen. Dan waren we toch eventjes buiten geweest. Omdraaien betekende voor mijn pony natuurlijk ‘naar huis’ en hij zette een lichte versnelling in. Ik kreeg hem met moeite weer rustig en moest streng optreden, terwijl ik tegelijkertijd mijn eigen onrust voelde stijgen. Oef. Best moeilijk, om alle onzekerheid los te laten.
De andere zijweg bleek nog een leuke uitdaging te kennen. Meerdere eigenlijk, maar de blaffende hond en het passerende paard met wagen gaven weinig problemen. Niet in elke situatie verlies ik mijn zelfvertrouwen, gelukkig. Mijn pony reageerde daarentegen wel op de ronddraaiende zilveren bollen in het veld, die dienden als vogelverschrikkers. Met grote ogen draaide hij zijn hoofd naar het veld en wilde hij stappen opzij zetten. Snel vroeg ik mijn vriendin bij me te blijven lopen, want ik vertrouwde de situatie niet helemaal. Natuurlijk gebeurde er weinig. Op de terugweg was mijn pony weer onrustig door de draaiende bollen. Mijn vriendin liep te ver achter me (onze Shetlander is niet de snelste) en wachten gaf vast een verkeerd signaal af. Nu kon ik mezelf wel streng toespreken: wij kunnen dit! En natuurlijk kan ik mijn pony door zo’n situatie heen loodsen. Waarom twijfel ik op momenten dan nog?
Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl