De eerste sneeuw viel en de vrieskou kwam ons land in, gevolgd door nattigheid. Deze maand was daardoor rustig. Mijn tijd ging nu vooral op aan voeren, de kudde de wei in laten, mesten en alles op stal zetten. Gelukkig mogen de paarden de wei weer op, dan hebben ze wat meer bewegingsruimte. Ik heb welgeteld twee keer op een paard gezeten. Wat een contrast met de vele ritten die ik in de vorige maand maakte.

Ik zat een middag op het paard van een vriendin. Een super gevoelige Tinker waarbij je vooral je benen héél stil moet houden. Dat is altijd zo wennen! Mijn vriendin leidde hem wandelend, dan zit ik toch wat meer op mijn gemak. We maakten samen een rustige wandeling in gezelschap van twee andere vrouwen met hun paard aan de hand. Dat stil op zijn rug zitten had dan wel als nadeel dat ik het als enige koud had!

Twee dagen later was ik weer bij onze eigen kudde. Het was droog en redelijk zonnig weer na een nacht vorst. Een goed moment om weer eens naar het bos te gaan, in de hoop dat het met de hardheid van de ondergrond meeviel. Mijn pony hobbelde rustig achter me aan de wei uit. Na het poetsen en opzadelen begonnen we net zo rustig aan ons rondje door het bos.

In het begin bestaat het pad vooral uit zacht zand en tractorstrepen. Dat was eventjes spannend, maar mijn pony laat zich eigenlijk nooit kennen als het om zijn benen gaat. Hij liep dus gewoon met mij op zijn rug over het pad, zonder te struikelen gelukkig. Maar het zachtste stuk moest nog komen wist ik. En daar ligt eigenlijk altijd water met dit weer. Of ijs onder deze omstandigheden. Daar konden we niet omheen.

Diep was het niet, maar mijn pony moest toch echt even met één been op het ijs staan om verder te komen. Ik was bedacht op een of andere schrikreactie. Mijn pony kennende had ik beter moeten weten. Want waar ik dacht dat hij mogelijk raar zou opkijken van gekraak onder zich, keek hij natuurlijk niet op of om. Hup, zo met dat ene been over dat kleine stukje ijs. Alsof we dat elke dag doen. Het was ook een domme gedachte van me, lieve pony!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl