Kon ik elke dag maar mijn tijd te paard doorbrengen. Wat een droom. Misschien gaat het ooit gebeuren, maar nu heb ik nog zoveel andere dingen die mijn aandacht vragen. Dus geniet ik gewoon extra veel van elk moment dat ik in gezelschap van een paard kan doorbrengen. Een korte of lange rit, longeren, verzorgen, knuffelen en gewoon alleen kijken. Bezig zijn op onze boerderij is echt tot rust komen!

Zodra het weer het toelaat. maken mijn pony en ik een bosritje samen. Aan onze samenwerking valt nog steeds genoeg te verbeteren. Hij heeft er nog altijd een handje van om ineens een zijpad in te slaan waar ik rechtdoor wil. Galopperen gaat, net als in de bak, helemaal aan de zijkant van het pad. Daar moeten we nog een oplossing voor vinden. Ik kijk uit naar het moment dat de dazen weer verdwenen zijn. Dan kunnen we serieus opnieuw overal aan werken. Want dat een paard je ook na negen jaar aan het werk houdt, is in ons geval zeker waar.

Naast het rijden van mijn pony en het longeren van onze Shetlander, heb ik ook het werk met onze Schwarzwälder Fuchs opgepakt. Zijn gedrag aan de hand vertoont nog teveel schommelingen. Hij is behoorlijk dominant, heeft echte voedselnijd en lijkt een gebrek aan respect richting de mens te vertonen. Het is tijd voor verbetering, zeker zodat hij dan meer kan worden ingezet voor coaching. Elke keer dat ik nu bij onze kudde ben, neem ik hem daarom mee naar de roundpen om een kwartiertje samen te werken. Niet alleen een leerschool voor hem, ook voor mij!

Het is zoeken naar het geven van de juiste signalen en ontvangen van antwoorden, en daar dan weer op inspelen. Het voelt als een interessante puzzel, eentje die hij en ik alleen met veel geduld kunnen leggen. Wel is al na een paar keer opnieuw bevestigd dat dit paard ontzettend slim, gevoelig en bereidwillig is. Toch gaat hij af en toe in protest. En naar mij toekomen na afloop (join-up) en mij volgen, dat is vaak een brug te ver, helemaal als al dat lekkere gras je aanstaart… toch laat hij soms wel zien dat hij het wil.

We blijven dus gewoon samen hard werken, want dat is de enige manier om nieuwe stappen te zetten. De volgende is het meenemen aan het halster naar de bak en dan het longeren aan een touw. Ja, simpele dingen. Maar wel een belangrijke basis die we niet mogen vergeten!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl