Onze Shetlander toonde veel meer energie aan de longe. Ik zette haar in beweging en ze rende al als een gek galopperend en bokkend rond. En een partij hijgen dat ze deed! Maar wel gewoon doorgaan. Dan stond ze weer stil, voor een seconde en hup, daar ging ze weer. Na een aantal rondjes kon ik haar zelfs niet meer houden, zo hard ging ze. Ik heb altijd geleerd het touw los te laten (waarom zou je je handen kapot maken?) en daar schoot onze Shetlander zo onder het hek van de bak door. Ze rende een rondje om de bak en schoot de eerste wei in. Die was gelukkig afgesloten, anders had ik nog meer moeite gehad om haar weer te vangen. Ook zij had totaal geen last van de sneeuw onder haar hoeven, om zulke capriolen uit te halen. Toen ik met haar naar de stallen liep om die uit te mesten (kon ze niet nog een keer uit de bak ontsnappen), ging mijn pony nog even te keer in de bak. Toch prettig, want zo was bij beide de ergste energie er mooi uit voordat ze een nieuwe nacht op stal mochten doorbrengen.

Vijf maanden na zijn overlijden hebben we de as van onze Haflinger een rustplaats gegeven op het erf van de boerderij. Met zes vrouwen, en onze eigen herinneringen, begonnen we in de ochtend aan het definitieve afscheid. Dat was best wennen, want hoe doe je dat? Waar begin je? Wat doe je? Wat zeg je? Zonder draaiboek voor het begraven van een paard was het een kwestie van de ceremonie op onze eigen manier vormgeven. Samen. En dat is gelukkig iets waar wij goed in zijn, samen.

Eerst verzamelden we de spullen om met de as mee te begraven: een tekening van een kind, een stuk stof in zijn kleur (paars), een pauwveer omdat de therapeute (en wij ook!) zo trots op hem was, een kaartje aan hem geschreven en een pluk gevlochten staarthaar. Daarna tilden we de mand met zijn as in een bolderkar. Zo begonnen we samen aan de weg naar zijn laatste rustplaats. Ieder tijdens die laatste reis verzonken in zijn eigen gedachten, denk ik zo. 

Aan de rand van het erf was al een gat gegraven, naast een bruggetje. De perfecte plek, en herkenbaar. Als eerste gingen de spulletjes het gat in, met een laatste woord. Daarna schepten we om beurten een beetje as erover heen. Dat voelde goed, een symbolisch afscheid en laatste gebaar. Als dank voor alles wat hij voor ons en anderen betekend heeft. Nadat alle as erin lag, en dat was een flinke berg, schepten we het gat dicht. Samen, waarbij mijn vriendin en ik de laatste scheppen grond goed legden. In gedachten nam ik afscheid. Terwijl we daar zo stonden, ontstond het idee de naam van Arno in het zand te gegraven. Dat ging slecht, maar wel konden we met takjes zijn naam neerleggen. Ook dat voelde precies goed. Het was ons gelukt. We hadden onze eigen ceremonie vormgegeven. 
Het is goed zo. Je blijft voor altijd onze bijzonder mooie Haflinger. Rust zacht Arno.

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl