Wat een verschil. Laat een ander paard meerijden, samen het bos in, en mijn pony is de rust zelve. Ik voelde werkelijk een heel ander paardje onder me, en wat was dat fijn! Het blijft gek dat de aanwezigheid van een ander paard zoveel rust en ontspanning kan brengen. Begrijpelijk, vanuit het dier gezien, maar soms onwerkelijk. Dat ik als mens niet genoeg ben. Prettig was het zeker, weer de veiligheid en zekerheid van ‘samen’ ervaren. En het helpt mijn pony en mij hopelijk ook in de bosritten die we alleen (blijven) maken. We zijn nu twee keer samen met onze Haflinger en een nieuwe gastruiter op pad geweest en het voelt al helemaal vertrouwd. Per toeval kwam dit meisje bij mij terecht, omdat haar schoonvader bij mij in de groep hardloopt. Hij wist dat zij meer buiten wilde rijden dan ze nu op de manege waar ze les krijgt doet. En ik had nog wel een pony over die dol is op bosritten.

De afspraak was snel gemaakt. Het gaat om een vrolijk en positief ingesteld meisje en dat is precies wat je bij onze Haflinger nodig hebt. Mopperen, daar houdt hij niet van. Benader hem negatief en hij zal je letterlijk tegenwerken. Sommigen vinden dat vervelend, maar ik noem dat duidelijk. Jij wordt toch ook minder vrolijk en minder geneigd iets te doen als iemand anders tegen je aan het mopperen is erover? Hoewel onze Haflinger niet zomaar mee de wei uit te krijgen was (hij liep dan niet voor ons weg maar kwam ook niet meteen met ons mee), heeft hij daarna niets meer verkeerd gedaan. De eerste keer al stond hij keurig stil met poetsen. Terwijl hij vaak een echte draaikont is. Hij liet zich al netjes leiden, goed genoeg voor een eerste keer. Ook onder het zadel protesteerde hij hoogstens in tempo en op de momenten dat hij voorbij mij en mijn pony moest lopen. De tweede keer heb ik het meisje laten ervaren hoe een paard voelt als je er zonder zadel op zit. Dat was voor haar een hele belevenis. Prachtig, want een blote rug onder je helpt je bij je balans en band met je paard.

Die dag was het warm, dus zadelden we nog snel op om verkoeling in het bos te zoeken. Dat was het moment dat ik mocht ervaren een hele andere pony onder me te hebben dan anders. Dit was lang geleden! We maakten meteen een heerlijk rondje, ondanks de pogingen van onze Haflinger om het gras in te duiken. Maar ach, vaker rijden en je maakt vanzelf de stilzwijgende afspraak met je paard dat eten tijdens het rijden niet mag. Voor mij en mijn pony was zelfs de supergrote grasmachine in het veld niet meer eng, hij keek er niet eens naar. Dat is dus wat het veilige gevoel van een ander paard erbij doet. Ik weet zeker dat we, vanuit ritten met z’n tweeën, meer zelfvertrouwen op kunnen doen voor ons twee alleen. Dat er maar vele bosritjes met plezier voor twee of vier mogen volgen!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl