‘Op het strand galopperen? Dat raad ik je af. Zodra ze naar rechts het strand op gaan, weten die paarden dat ze mogen. Van huis af gaat het nog rustig, maar na het omdraaien gaat het écht hard. Dat zou ik niet doen.’ Bam. Ze heeft gelijk. Ik kan nog steeds niet genoeg de controle loslaten. Maar om nou te zeggen dat het leuk is dat iemand die jou alleen met een buitenrit meemaakt zoiets zegt?

Conclusie? Er is nog steeds genoeg werk te verzetten voor mij als controlefreak. Laat ik eerst maar met mijn eigen pony aan de slag gaan. Op een mooie doordeweekse dag in februari ging ik in mijn eentje op hem het bos in. Dat viel helemaal niet mee. Tijdens het knippen van zijn manen had ik nog gezelschap van ons KWPN-paard in de bak (de eigenaresse was haar aan het rijden). Die was allang de wei weer in toen ik toekwam aan het rijden. Mijn pony was erna behoorlijk vervelend. Hij stond niet stil met opzadelen en niet met opstappen. De bak uitrijden om naar het bos te gaan? Ho maar. Hij draaide zich bij het hek om en galoppeerde naar de andere kant van de bak. Dat geintje ken ik van hem, van lang geleden. Ik had geen zin in een gevecht, het was al laat en ik wilde gewoon naar het bos. De snelste manier was afstappen, hem de bak uit leiden en daarna weer opstappen. Die eerste twee dingen gingen snel. Bij het opstappen wilde mijn pony opnieuw niet stilstaan en mocht ik meerdere keren opnieuw voor het opstapje parkeren. We zijn daarna wel naar het bos geweest, maar ontspannen rijden was er niet meer bij.

Ook een tweede keer zonder anderen naar het bos bleek een uitdaging. Nu was ik wijs en stapte ik meteen buiten de bak op; sommige situaties voorkomen is gewoon veiliger. Ik hield in mijn hoofd vast aan de goede ritjes die we met z’n tweeën gemaakt hebben voordat we weer met vieren op pad gingen; we konden echt wel prima samen rijden, hij en ik. De harde wind maakte een aantal situaties echter spannend (zoals wapperende zeilen) en ik moest flink doorzetten om vooruit te komen, want mijn pony stond continu stil. Hij was zo alert dat zijn gedrag op mijn zenuwen werkte, en zo versterk je elkaars gevoel. Helaas!

In het bos kon ik wel met lange teugel rijden en deed ik wat langere stukken draf. Dat ging in een hoog, onrustig tempo maar ik kon goed bijsturen (mijn pony is er zo eentje die bijna tegen een boom zou botsen als je zelf niet oplet…). Op het moment dat er echter mensen in het bos liepen, was het gedaan met de relatieve rust. De terugweg ging dan ook niet soepel en regelmatig moest ik eventjes op de rem trappen om hem te kalmeren. Wat natuurlijk nooit volledig lukte. Pas toen we in de bak terug waren, zat er ineens geen energie meer in hem en draafde en galoppeerde hij in een keurig tempo. De veiligheid van ‘thuis’ en de kudde in de nabijheid doet wonderen.

Het waren dan wel geen prettige ritten, toch ben ik blij dat ik beide keren doorgezet heb en de bosritten zonder nare gevolgen ben doorgekomen. Ik laat me al minder snel kisten. Al baal ik wel dat het na de dood van onze Haflinger voelt alsof ik terug bij af ben. Ik ben nog lang niet zover ben als ik zou willen. Maar ooit komen we er wel, mijn pony en ik…