Lieve Arno,
Driekwart jaar geleden is het alweer en we missen je nog elke dag. Op sommige momenten is het verdriet meer aanwezig dan op andere, maar weg is het zeker niet. Wanneer mijn vriendin en ik bij onze kudde zijn, is er altijd wel iets dat ons aan jou herinnert. Soms spreken we dat uit, soms houden we het voor onszelf. Maar dat we van binnen nog steeds het verlies voelen, daar geven we gewoon aan toe. Dat verdriet is bijna niet uit te leggen aan anderen. De meeste mensen ervaren niet dat een paard hetzelfde voor je kan betekenen als een mens. Ons verdriet is niet uit te leggen aan mensen die zeggen dat het ‘maar om een paard gaat’. Terwijl het voor ons voelt alsof we een familielied verloren hebben. Daarom ben ik blij dat ik tenminste twee personen om me heen heb die jouw bijzondere kwaliteiten gekend hebben. En die jou net zozeer missen om wie je was en welk gevoel je gaf.

Ik ben tot nu toe nog maar een paar keer langs de plek waar jij stierf gekomen. De eerste keer liep ik er zo snel mogelijk voorbij, om maar niet te voelen. De laatste keer moesten mijn vriendin en ik even zoeken naar de plek. De herinneringen slijten dus wel. Ze kunnen echter ook zo opgeroepen worden. Vorig weekend deden we ons verhaal aan onbekende paardenmensen. Meteen waren we terug naar die dag en meteen voelden we je verlies. Ik had de tranen al bijna in mijn ogen staan.

Wat zouden we je graag weer terug hebben. Dan heeft mijn vriendin een maatje om op te rijden en mijn pony en ik weer een partner om ons zelfvertrouwen te vergroten. Want dat is wat ik nou echt mis, jouw rust en vertrouwen tijdens het buitenrijden. Jij liep overal langs, zonder blikken of blozen. Heerlijk lijkt me dat, om dat gevoel ook te hebben en weer te mogen ervaren. Mijn pony en ik waren dankzij jou net zo lekker op de goede weg. Nu staan we er opnieuw alleen voor en dat valt soms best tegen. Waar mogelijk leunen we nu op onze stoere Shetlander die net als jij gelukkig nergens bang voor is of naar omkijkt.

Natuurlijk gaat het leven gewoon door zonder jou. En we komen er wel! Mijn vriendin en ik zijn nog net zo graag op de boerderij bij onze kudde. Het blijkt alleen niet op elk moment zo makkelijk. Maar ik ga dat gevecht niet aan. Ik sta mezelf toe aan je te denken, over je te praten en je te missen. Om daarna verder te gaan met vriendjes zijn met mijn pony en te genieten van het gelukszalige gevoel dat een paard je kan geven. Maar eerlijk is eerlijk: samen paardrijden en naast elkaar door de bossen struinen, dat zou ik mezelf en mijn vriendin nog het meeste gunnen.

Lieve Arno, stuur jij een nieuw vriendje op ons pad?

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl