Twee weken na de eerste rijles op onze Schwars had ik twee dagen weekenddienst. Op de zaterdag was het prachtig lenteweer. Onderweg op de fiets besloot ik naar het bos te gaan. De laatste keer dat ik dat gedaan had, was Eerste Kerstdag. En in de tussentijd had ik mijn pony eigenlijk nauwelijks gereden. Na het mesten pakte ik mijn pony uit de wei om aan mijn avontuur te beginnen. Want zo voelde het.

We begonnen in de bak. Dat is de veiligste manier om te voelen hoe het met de zenuwen zit. Mijn pony stapte rustig rond en ik zette al snel koers naar buiten. Je moet toch ergens weer beginnen. Het scheelde dat er bijna niemand op de boerderij of in de omgeving was. Aan extra uitdagingen heb ik nooit behoefte zo’n eerste keer. De overbuurman was met een ladder en dakpannen bezig, maar dat vormde gelukkig geen probleem. Meer gerustgesteld liep ik door, langs de waterbak waar de hindernissen voor de eventing in april al klaar stonden en voorbij de politiehonden. Tot zover ging alles best ontspannen.

Ik sloeg rechtsaf en stuitte daar op de eerste uitdaging. Er lag een zeil op de grond en er stonden twee pratende mannen net uit het zicht achter de bomen. Mijn pony werd al ver voordat ik dit door had onrustig en wilde omdraaien, maar dat wist ik tegen te houden. Ik miste alleen nog de overtuiging en in plaats van omdraaien liep mijn pony achteruit. Ik heb hem stil gezet, gezucht en diep adem gehaald, maar ik kreeg mezelf echt nog niet zover om rechtdoor door te zetten. Ik koos op dat moment voor de gemakkelijke weg: afstappen en aan de hand voorbij het zeil en de mannen. Ik stapte op en ging wat meer gespannen verder, maar ik hield mijn pony goed bij me en sprak mezelf stevig toe. Niet te geloven dat je soms zo weinig vertrouwen in jezelf kunt hebben. Waar ben ik dat toch kwijt geraakt?

Wel wist ik dat ik door moest gaan om van kleine successen grote stappen te maken. Dat deed ik dus, ook toen mijn pony onrustig over een wat natter pad stapte. En aan de overkant passeerde ik de eventing hindernissen langs de kant, ook al protesteerde mijn pony in eerste instantie. Dat was zo’n klein succes dat ik echt nodig had. De gehele rit was spannend, echt waar. Oef, we zijn er nog niet, wist ik meteen. Maar ergens moet je weer beginnen en dat ik zelf vooraf zin had in zo’n rit, was een goed teken.

De volgende dag heb ik het spannende avontuur omgezet in een volgende stap. Nadat ik in de ochtend met mijn pony bij de therapie geholpen had, had ik nog een hele middag voor me voordat de paarden op stal konden. Ineens had ik zin om onze Schwars te rijden. Waarom niet? En zo liep ik met hem en onze Shetlander naar de bak. Eerst mochten ze hun energie kwijt op het zand. Met poetsen stond hij stil voor zich uit te staren. Wat stelde dat me gerust.
Ik zadelde op, zette een krukje naast hem in de bak en stapte op. Oeps, vergeten de beugels op maat te maken… terwijl ik dat op de rug van onze Schwars in orde maakte, zette hij geen stap. Ook dat stelde me meteen gerust: dit komt goed. En jawel, ik heb heerlijk gereden.

Na een ontspannen stap en wat stuurwerk kon ik zo door in draf. Zelfs in galop lukte bij de eerste poging. Goed, tempo erin krijgen viel nog niet mee. Maar wat was ik al trots dat hij alles zo goed deed. Erna heb ik mijn eigen pony nog met voelbaar meer doorzettingsvermogen flink laten werken in draf en galop. Zo slecht zijn mijn rijdkunsten toch niet dus. Ik moest er alleen weer even aan herinnerd worden. Binnenkort heb ik weer zo’n weekend vol paarden, inclusief bosrit in Breda. Mooi moment om mijn rijdkunsten opnieuw te testen…

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl