Een oud-collega maakte in de zomer een rit te paard op het strand van Scheveningen en vond dat zo leuk, ging ik niet een keer mee? Zelf had ze ruim 20 jaar niet gereden en de galop op het strand had ze overleefd. Want dat is waar ik als ik aan strandritten denk, tegenop zie: rengalop (controlefreak, remember?). Maar omdat ik toch eens mijn angst onder ogen moet zien, en wat meer zelfvertrouwen echt geen kwaad kan, stemde ik in. Ik ging mee op strandrit!

Dus reden we op 31 augustus vanuit Rotterdam naar Scheveningen. Op het moment dat we vertrokken, kwam de regen ineens uit de lucht vallen. Als dat maar goed ging! In Scheveningen kwam er nog net een buitje naar beneden, daarna waagden we ons richting de paarden van Stalhouderij het Fjordenpaard. Fjorden inderdaad, daar ben ik wel bekend mee. Mijn oud-collega en ik mochten kiezen uit twee exemplaren: Sarina en Daniëlle. Ik koos voor Sarina, degene die nog wel eens van het pad wilde afwijken als ze ergens een stuk zag wat fijner liep voor haar benen. Dat mocht voor mij geen probleem zijn (en dat was het ook niet). Daar ging ik dan, op een onbekend paard in een onbekende omgeving met een grote groep…

Wat was vooral het rijden in een groep wennen! Al die paarden die op elkaar reageren, dat heb je niet als je alleen rijdt. En een flink tempo, dat ken ik al helemaal niet! Vergeleken met deze paardjes is de mijne een luie hoor… Dus voelde het in draf al veel te snel voor mij. Die galop, die heb ik overgeslagen, dat durfde ik toch niet aan. Op het strand sloegen we daarom met een aantal linksaf, terwijl de rest naar rechts ging om samen onze kant op te galopperen. Met z’n vieren stapten we over het strand, Sarina in een stevig tempo, en later draafden we nog de andere kant op om een hond af te schudden.

Toen mijn oud-collega en de begeleidster op het trekpaard toch wilden galopperen, durfde ik nog steeds niet en ging ik in mijn eentje terug naar de groep. Achteraf gezien oogste dat bewondering, want ik kwam in een redelijk rustig drafje aangereden. Reken maar dat Sarina zelf voor een heel ander tempo had gekozen als ze niet begrensd was door mij! Rijden over het strand was wel fantastisch en een unieke ervaring. Na zo’n twee uur, toen we bijna weer bij de vrachtwagen terug waren, waren Sarina en ik het ook eindelijk met elkaar eens: niet draven als degene voor je gaat draven, maar pas als je ruiter dat aangeeft… wat we allemaal willen, toch?

Nu raad je het misschien al: later vond ik mezelf een watje. Die galop had ik zeker aan gekund, want er is niets mis met mijn stabiele zit en mijn ruiterkwaliteiten. Om dat voor mezelf te bewijzen (weg met die angst!), koos ik voor een bosrit bij dezelfde stal vanuit hun thuisbasis (op fietsafstand, handig), twee weken later. Ik mocht mee met het meisje dat ik al als begeleidster kende en twee anderen op eigen paarden. Super gezellig! Rijden op Sarina voelde binnen een paar minuten vertrouwd en samen gingen we zelfs voorop. Nu durfde ik zeker de galop aan en na wat onwennige meters en een snelle draf lukte dat best goed, voor een eerste keer. Het gaf weer vertrouwen – zie je wel! – en kort daarop galoppeerde ik gewoon achter een ander aan.Sarina racete weliswaar de eerste passen, maar het duurde niet lang tot ze moe werd en vanzelf even ging draven om op adem te komen. Ik voelde me weer ontzettend blij te paard. Dit kon ik ook met mijn eigen pony!

Meteen de volgende dag kon ik mijn opgedane zelfvertrouwen uittesten en maakte ik een heerlijke bosrit op Fruts, met veel draf en galop (iets dat ik tot die rit bijna nooit deed). Wat dat ene ritje galopperen wel niet teweeg kon brengen. Nu dit gevoel vasthouden en ik weet zeker dat alles te paard nog mooier wordt dan het al is!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl