Valt nog niet mee hoor, een paard in de roundpen ‘besturen’. Oftewel, richting, tempo en snelheid bepalen. Hoewel ik er al aardig wat theorie over heb gelezen en de praktijk heb meegemaakt, blijft het zelf doen nog lastig. Het ziet er namelijk heel makkelijk uit als anderen het doen!
Gelukkig kan ik altijd hulp vragen en zo stond ik in oktober in de roundpen voor een kort eerste (opfris) lesje. Paard de rondte in sturen en vanaf het midden eens naar zijn achter- of voorkant lopen. Gewoon reactie peilen. Observeren. Wat bleek? Fruts loopt nog wel eens door je heen als het ware. Een teken van dominantie dus, maar in zijn geval niet gevaarlijk (‘even’ duidelijk maken dat jij de leider bent en er is niets aan de hand). Dit was voor mij niet helemaal nieuw natuurlijk want ik ken die pony al 5 jaar… Maar het is goed om weer eens gezien te hebben en eraan herinnerd te worden. Loop je recht vooruit naar zijn achterhand, dan gebeurt er de eerste keren ook weinig. Geen versnelling te merken. Rechtsom draait hij zelfs naar je toe en staat hij je wat verbaasd, zo lijkt het, aan te kijken. Alsof hij wil zeggen, wat doe jij nou, of misschien wel, wat wil je nou? Onze kleine Isie doet hetzelfde bleek later in mijn eigen sessie met haar. We zijn er eigenlijk nog niet over uit hoe we deze reactie moeten interpreteren, maar fascinerend is het wel.
In de keren na die eerste observatieles ben ik op zoek gegaan naar meer informatie. Zoals de rem, na hoeveel passen schuin richting de voorkant staat je paard stil? Dat valt nog niet mee, bleek wel! In het begin kostte het me vaak 5 tot 6 passen. Vergelijkbaar met het rijden overigens, want ook dan wil Fruts niet meteen op je eerste signaal stilstaan en zet hij ‘stiekem’ nog wat pasjes extra. Bovendien heeft hij in de roundpen de neiging om zodra jij je eerste stap zet om naar je plek terug te gaan, weer verder te lopen. En dat is niet de bedoeling. Je hebt hem immers nog geen bewust seintje gegeven. Zolang jij niets doet, mag hij dat ook niet. Het is gelukkig wel iets om aan te werken, stil blijven staan totdat jij het teken om in beweging te komen geeft. Dat blijft in de praktijk niet mee te vallen met eigenwijze paardjes (ook Isie vertoont namelijk hetzelfde gedrag). Maar we blijven stug volhouden!
Nog leuker is natuurlijk het gegeven dat als jij aan de rem werkt, het gaspedaal minder gevoelig wordt, en andersom. Dat moet herkenbaar zijn? Daarom is de hele uitdaging ook nog eens om beide evenveel te trainen. Ik wissel zoveel mogelijk af aan de voor- en achterkant en probeer daarbij consequent te zijn. Wat ook nog niet meevalt. Af en toe moet ik weer even opnieuw beginnen omdat frustratie de overhand neemt. Maar dat is wel het mooie met paarden, opnieuw kunnen beginnen om het beter te doen.
Longeeruren heb ik de afgelopen jaren al veel gemaakt. Een touw ertussen is alleen best een extra belemmering, zeker met een pony die linksom zijn hoofd naar rechts trekt. En wat dacht je van hem in galop houden, hij valt er het liefst na elke pas uit! Uitdagingen genoeg dus vanaf de grond…
Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.