Soms kan ik me nog verbazen over onze geweldige paarden. Echt, ze zijn fantastisch. Elk weekend samenwerken voelt als een feestje. Zo’n feestje waarbij je het voorrecht hebt om uitgenodigd te worden. Zij zijn het middelpunt natuurlijk. Overdreven? Zo voelt het zeker niet. Alle vier zijn ze op hun manier een aanwinst voor mij en iedereen die met ze mag werken. Een lekker stel bij elkaar.

Bijzonder is wel mijn training met onze Schwarzwälder Fuchs. Zijn gebruiksaanwijzing wordt steeds duidelijker. Bij hem lijkt het nog belangrijker dan bij de rest dat je niet denkt ‘dit doe ik wel even’ en dan hardhandig te werk gaat. Alles met aandacht, liefde en respect van hem vragen geeft beter resultaat. Dankzij onze sessies in de roundpen volgt hij me gewoon aan het halster en rukt hij zich niet zomaar meer los. Ja, als er lekker gras staat, wil hij daar nog wel eens op af duiken. Maar hij laat zich er ondertussen snel weer vandaan leiden. In de roundpen kunnen we prima met elkaar werken en na afloop komt hij uit zichzelf naar me toe…

Wat een magisch moment blijft dat! Het was me vaak duidelijk dat hij zich wel bij me wilde ‘aansluiten’, toch hield iets hem tegen. Ergens hebben we de aarzeling doorbroken samen. De eerste keer stond ik bijna te stuiteren van geluk. Zie je wel, we komen ergens samen, dacht ik meteen. Ik ben zo trots op onze vooruitgang samen. Vanaf dat moment lijkt het alleen maar beter te gaan. Laatst had ik zelfs ineens zin om op hem het bos in te gaan, en niet op mijn eigen pony. Ik was nog nooit op onze Schwars naar buiten geweest, maar ik deed het gewoon. We hebben heerlijk gereden, zelfs in galop achter onze dravende KWPN-merrie aan.

Alsof dat plezier doorwerkte in mijn humeur, reed ik een weekend later een ritje in mijn eentje op mijn pony zonder ruzie te maken over de richting. Een overwinning, ja echt. Normaal is er altijd wel één moment dat hij naar rechts wil waar ik naar links stuur. Deze rit volgde hij gewoon al mijn aanwijzingen zonder morren. Ook wel eens prettig! Een dag later maakte ik een lange wandeling door het bos met onze Shetlandpony. Ze is niet de snelste. Tot ik ineens ontdekte dat ze in de menpositie wel gewoon doorloopt. Lang leve mijn goede conditie!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl