Daar is ‘ie weer, de tijd dat de paarden op stal gaan ’s nachts. Sinds een week gaan al onze paardjes weer naar binnen. Dat begon nog met alleen onze merries. Onze dame op leeftijd vermagerde zo snel dat ze extra voer kan gebruiken. De ander is helaas ziek geworden en heeft extra verzorging nodig. Onze ruinen bleven nog een tijdje buiten op de wei. Die twee kunnen de kou ook prima aan, alleen werd de wei te nat. Dan maar allemaal die stal in.

Fijn voor hen natuurlijk, lekker warm en met eigen portie voer. Maar wij krijgen weer de stevige klus om te mesten. Dat heb ik geweten de eerste keer! Mijn schouders en armen moeten overduidelijk nog wennen aan de specifieke schep-til-zwaai-bewegingen en de belasting van de spieren. Gelukkig is dat na een paar keer mesten verleden tijd en heb ik vanzelf genoeg kracht voor dat klusje. Maar goed dat ik er ook geen hekel aan heb.

Voordat het weer echt omsloeg, maakte ik nog een lange bosrit bij de stal in Breda; bijna 5 uur te paard (met pauze!). We hadden beginners bij ons, dus een actieve rit werd het niet. Toch ging het vele stappen en de korte stukken draf stiekem vervelen. Ik was gewoon blij toen ik, samen met de andere ervaren ruiters, een stuk galop mocht doen. Nooit gedacht dat ik daar naar zou verlangen… yes!

De weken erna heb ik helaas amper op mijn pony kunnen rijden. De meeste weekenden kwam het er gewoon niet van, door tijdgebrek of het weer. Bovendien is het bijna tijd voor mijn allereerste halve marathon hardlopen. Dan is paardrijden niet verstandig voor de benen weet ik uit ervaring… Ik spaar mijn krachten nog eventjes, maar daarna gaan we weer lekker aan de slag met grondwerk én rijden!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl