Door het natte en stormachtige weer in de weekenden bleef het de laatste weken vooral bij de verzorging van onze kudde. Dus, bij aankomst meteen de paarden hooi geven (ze mogen helaas niet op de wei), dan stallen mesten en aan het einde van de dag op stal zetten. Niet dat ik een hekel heb aan zulke dagen. Ik vind stallen mesten een prettig en ontspannen klusje. Net als mest verwijderen van het pad. Ik doe dat ook gewoon op mijn gemak, dan blijft het leuk. Het is wel jammer dat het fysiek een flinke belasting is om in je eentje te doen. Na twee dagen sjouwen met riek, schep en kruiwagen voel ik mijn armspieren wel. Goede training!
Tussen de lichamelijke arbeid door heb ik vooral tijd besteed aan longeren. Slechts een keer was het weer goed genoeg om op te stappen (aan het begin van de maand), maar dan ook alleen zonder zadel. Dat was nadat ik mijn pony had gelongeerd en hij op alle eerste hulpen en zelfs stem reageerde. Toen ik er eenmaal op zat, zuchtte ik eerst een paar keer. Het waaide nog en daar houd ik nooit zo van. Mijn pony heeft daar dan weer geen moeite mee. Ik zocht voor mijn gevoel veilige hoeken en lijnen op en zat steeds beter op zijn rug. Ook al waren het maar tien minuten, je moet toch ergens weer een begin maken. Ik weet inmiddels dat elk positief moment is meegenomen om bij mijn doel uit te komen: net als vorig jaar zonder angst opstappen en gaan!
Goed nieuws dus dat ik deze maand op het laatste nippertje een rijles op onze Schwars kon plannen. Hij raakt soms in paniek als hij alleen zonder andere paarden is en dat weerhoudt mij nog van zomaar opstappen. Terwijl hij zo lekker zat de allereerste keer op zijn rug. Daarom vroeg ik hulp van de eigenaresse. Met twee leek me een veilig begin. Zij had bij aankomst onze Schwars al in de bak gezet en hij oogde rustig. De andere paarden stonden in de wei achter de bak te grazen, wat vast hielp. Hij liet zich gewillig poetsen en in alle rust opzadelen. Dan stap je prettig op zeg. Mijn doel, een paar rondjes stappen, was al snel behaald en nog steeds in alle rust. De eigenaresse liet me wat figuren rijden om te voelen hoe makkelijk hij stuurt. Onze Schwars rijd je bovendien lekker met een langere teugel, dat vindt hij prettig. Vond ik ook, want ik zit nooit zo graag erop met strak contact met de mond.
Ik weet niet eens hoe lang we bezig zijn geweest, maar het voelde heerlijk. Na mijn les reed de eigenaresse nog even op hem. Het zag er zo lekker uit in draf dat ik bijna jaloers heb staan kijken! Maar mijn beurt komt nog wel. Laat ik kleine stappen en overwinningen behalen, dan groeit het vertrouwen vanzelf. Ik was zelfs zo ontspannen na de les dat ik later die middag nog een kwartier zonder zadel op mijn pony heb gezeten. Ik zat prima en we hebben niet eens op de trekker in het veld van de buren gelet. Hoe je positieve ervaringen meteen doorwerken, blijft me fascineren. Maar dat zorgt wel dat je verder komt.
Waar ik de voorgaande maand nog regelmatig twijfels had, weet ik nu weer goed dat onze paarden echt ontspanning betekenen. We hebben vier prachtige paarden, van binnen en buiten. Juist omdat ze alle vier hun eigen karakter hebben, voegt elk paard wat moois toe. En vertellen ze me precies waar ik sta met mijn gevoel. Ik kan niet wachten tot de dagen langer worden en ik de tijd voor het mesten weer in de omgang met de paarden kan steken. Kom maar op met dat mooie weer! Duimen jullie mee?
Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl