Elke keer als ik bezig ben met onze kudde, ben ik me ervan bewust dat ze me weer iets nieuws kunnen leren. Over hun welbevinden, maar vooral over mezelf. Elke keer is het kijken en observeren. Dat begint bij het moment dat je de wei instapt en het houdt pas op als je de kudde verlaat. Hoe voel ik me vandaag, hoe reageert mijn paard daarop en wat kan ik anders doen…Inmiddels gaan al die dingen vanzelf, toch sta ik er graag bij stil. Want wat omgaan met paarden me kan leren, blijft fascineren. Uitgeleerd voel ik me nooit.
Inmiddels is mijn pony gewoon de rust zelve en kan ik met rijden doorpakken. Ik durf weer. En dankzij de eigenaresse ben ik bewust bezig met mijn zit en mijn hulpen. Het klinkt zo simpel (en is het ook), maar stom hoe je toch eenvoudige dingen uit het oog verliest. In de bak moest ik veel te hard werken om mijn pony vooruit te krijgen. Hij is weliswaar liever lui dan moe, maar dan nog hoef ik niet vermoeider te worden dan hij, toch? Maar dat gebeurde wel. De oplossing was simpel en net zo doeltreffend. Iemand moest me er alleen weer eventjes attent op maken. De focus ligt nu weer op benen stilhouden en alle hulpen volgens de 1-2-3-methode. Die moeten jullie kennen denk ik?
Eén is licht been, twee is een schopje en drie een tikje met de zweep achter je been. Niet hard, absoluut niet, maar vooral duidelijk. Krijg je na stap één geen reactie, dan ga je meteen door naar twee en als hij nog niet reageert, volgt drie (dit alles binnen zes seconden). Werkt dat nóg niet, dan ga je terug naar één. Een paard kan altijd meer aan dan jij, dus doorgaan leert hem niets. Deze methode is simpel en werkt altijd. En toch is het zo verleidelijk om onnodig veel been te geven. De eerste keer dat ik in draf mijn benen bewust stilhield, ging mijn pony meteen over in stap. Hij was zo gewend aan al die schopjes om hem gaande te houden… oeps! Gelukkig leren paarden snel! Nu geef ik, zoals het hoort, effectief been en reageert hij in de meeste gevallen op de eerste hulp al. Hoogstens de eerste keer heb ik tot aan 3 nodig, gewoon om hem wakker te maken. Het scheelt mij een hoop energie.
Ben ik na twintig jaar paarden uitgeleerd? Nooit dus! Nu de conditie van mijn pony weer op peil krijgen. Daar gaan we de komende periode in de bak maar flink aan werken, want de dazen laten zich al zien in het bos … (Ja, eerste keer bos sinds maanden en yes, de rit verliep ontspannen, op de dazen na). Voor wie het zich trouwens afvraagt: met onze Schwars gaat alles helemaal naar wens! Aan de hand heb je nog je handen vol aan hem, maar eenmaal op zijn rug kun je de wereld aan. Alleen al dat gevoel maakt hem fantastisch. Willen we niet allemaal elke dag blij worden van ons paard?
Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl