Wat doe je na de dood van een paard? Hoe verwerk je de traumatische beelden die op je netvlies staan? Ik heb het mezelf vaak afgevraagd de afgelopen weken. Want hoe doe je dat, ‘vergeten’ wat er is gebeurd en verder gaan. Ik weet het nog steeds niet precies. Vooral in de eerste weken was ik dag en nacht bezig met de beelden en het verlies, was het niet bewust dan wel onbewust. De dood van een paard wens je niemand  toe, een trauma zeker niet. Want laat ik eerlijk wezen: die gebeurtenis, die beelden, die noem ik mijn trauma. De impact is gigantisch geweest, maar dat komt pas nadat het besef is ingedaald. Wat het extra moeilijk maakt, is dat je tegen muren oploopt. Anderen – en vooral zonder dierenliefde – begrijpen de impact niet. Ze leven even met je mee (of helemaal niet) en zijn het dan weer vergeten. Op zichzelf snap ik dat, zo zijn mensen. Maar hoe kom je een trauma te boven als de mensen om je heen je niet (kunnen) helpen?

Ik mag van geluk spreken dat ik mensen heb die ook zo van onze Haflinger hebben gehouden. Zij ervaren hetzelfde verlies en mijn nieuwe vriendin hetzelfde trauma. Op vrijdagavond een week later hebben wij met de twee therapeutes samen gegeten, op de boerderij. Zo konden we ons verhaal nog eens doen, de foto’s bekijken en positieve herinneringen ophalen. Wat gaan wij onze Haflinger missen, in de therapie en persoonlijk! Zijn kracht om letterlijk stil te gaan staan als kinderen ergens mee zaten en geen stap meer te zetten totdat zij hierover gingen praten, kwam uitstekend van pas. Zijn manier van heel duidelijk zijn en grenzen aangeven ook. De klik die mijn nieuwe vriendin meteen met hem had. Dat zijn de kleine dingen die hem uniek maken en ons nu ontvallen. Dat zijn de kwaliteiten die wij koesteren, ons altijd herinneren. De as van onze Haflinger staat in onze blokhut (een kist vol!), met een foto erbij, als ode aan zijn leven. Wat we met de as gaan doen, dat mogen de kinderen mede bepalen. Dat komt nog wel, want voorlopig heeft hij zo een mooi plekje.

De voorzichtige stap is nu gezet om te zoeken naar een nieuw therapiepaard. Die hebben we toch wel hard nodig, ook om mijn pony te ontzien. Bovendien wil je kinderen keus bieden; of dat nu is omdat ze zelf kiezen of omdat jij als therapeute ziet welk paard het beste dat kind kan helpen. Stiekem is de komst van een nieuw paard ook leuk; al weet je dat hij nooit dezelfde eigenschappen als onze Haflinger zal hebben en dat doet soms, gezien zijn kracht, best pijn. Aan de andere kant: elk paard is anders en uniek, en zal op zijn manier ook een bijdrage leveren aan het leven van de kinderen en van ons. Hoewel het gevoel heel dubbel is, kijk ik dus ernaar uit om, natuurlijk samen met mijn vriendin, therapeutes en de kinderen, met een nieuw paard aan de slag te gaan. Wie weet tot welke inzichten ik dan kan komen?

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl