Goed, de twijfel steekt nog af en toe de kop op (zeker als ik, zoals laatst wegens vakantie twee weken niet gereden heb en weer langs het verkeer moet). Dat buiten beschouwing gelaten, ben ik ontzettend trots op hoe ontspannen ik nu in het zadel zit. Ik heb al zoveel kleine en grote stappen gezet en het lijkt alleen maar beter te gaan. Wat is dat nu echt genieten met hoofdletters!
Ik kan met mijn eigen pony steeds meer situaties de baas. Zo is het inmiddels makkelijker geworden om niet stil te staan bij het verleden of mogelijke gevolgen van een situatie. Loslaten, dat lukt in veel gevallen al zonder na te denken. Voor wie zoiets normaal vindt: dat is het ook, maar niet voor mij persoonlijk en daarom is dat gevoel een hele overwinning. Ik kan nu dingen laten gebeuren zoals ze gebeuren. Dat voelt in mijn geval gewoon heel bijzonder.
Natuurlijk zorgt het voor veel leukere en mooiere ritjes en meer momenten van puur genot. Daar niet af en toe bij stilstaan zou doodzonde zijn, juist omdat ik zo lang met dat gevoel geworsteld heb. Ik geniet dus alleen al tijdens het rijden van wat ik bereikt hebt ten opzichte van waar ik vandaan kom. Lekker rijden en genieten zit er weer in, ongelooflijk mooi. Laatst heb ik weer bij de stal in Breda een bosrit gereden en voorop gegaloppeerd, gewoon zonder de weg te kennen en zonder te weten wat er komt. Dat was weer een bevestiging van het kunnen loslaten, net als de teugel lang houden en te paard paddenstoelen zoeken (ja, de herfst is begonnen). Tevens bleek maar weer dat ik prima in het zadel blijf zitten, ook bij gekke bewegingen van het paard. Dat is altijd zo’n geruststelling.
Toch blijven er genoeg dingen om te verbeteren. De dag na de externe bosrit ging ik weer op mijn pony naar buiten, samen met mijn vriendin en onze Shetlander. Mijn pony klampt zich de laatste tijd opvallend aan onze Shetlander vast en vliegt vooruit naar haar toe als de afstand te groot wordt. Daar moet ik echt nog iets aan zien te veranderen, want die afhankelijkheid voelt alles behalve prettig. Ik mis dan de tijd met onze Haflinger nog meer; hij en mijn pony reageerden totaal niet op de ander, ook al waren ze bij elkaar. Mijn pony presteerde het om tijdens de buitenrit in volle galop naar mijn vriendin en Shetlander af te stevenen. Ik had namelijk een wat grotere ronde gedraafd en mijn vriendin was ondertussen op hetzelfde pad voor me uit gekomen, maar dan op grote afstand.
Ik weet niet goed hoe mijn pony een stop maakte (tot stilstand komen leek er echt niet in te zitten tijdens die galop), maar we kwamen toch echt uit naast onze Shetlander. Oef, wat was ik geschrokken. Gelukkig werd mijn ‘nieuwe ik’ niet meteen bang. Vastberaden stapte ik voorop verder en draafde opnieuw aan, om zo de controle bij mezelf te houden en er geen slecht gevoel aan over te houden. Ik durfde hem ook weer een ander pad op te sturen dan onze Shetlander. Nu hoef ik alleen nog een manier te vinden om hem te overtuigen dat hij en ik óók op ons eigen tempo weer bij mijn vriendin en Shetlander komen… Iemand ideeën?
Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl