Iedereen heeft vast wel eens een dag dat het niet lekker loopt met je paard. Wat mij betreft kun je dan twee dingen doen: stug doorgaan of gewoon stoppen. Kiezen voor de middenweg kan ook: één ding goed afronden en dan stoppen. Van stug doorgaan tegen beter weten in ben ik zelf nog nooit beter geworden, jullie wel? Dat is overigens iets anders dan volharding tonen of niet opgeven. Maar soms belemmer jij met je emoties succesvolle communicatie met je paard. Soms kan het zijn dat je je paard zo overvraagd hebt, dat hij niet meer kan leren. Wat levert stug doorgaan dan nog op? Toch merk ik dat op het juiste moment stoppen voor veel ruiters moeilijk is. Want wanneer is het genoeg?
Kijk en ‘luister’ naar je paard. Als je hem goed kent (en aanvoelt), weet je echt wel wanneer het tijd is om te stoppen met waar je mee bezig was. Wanneer je paard voor dat moment klaar is met leren en doorgaan niets meer oplevert. Blijf dicht bij je eigen gevoel, dat vertelt je alles wat je moet weten. Onbewust beïnvloed jij ook (de omgang met) je paard. Je doet je paard daarom geen groter plezier dan altijd eerlijk te zijn tegen hem. Geef toe wanneer jij iets fout doet, op dat moment even niet de juiste hulp geeft (en begin opnieuw!). Of wanneer jij even zo slecht in je vel zit dat je daardoor slecht kunt communiceren en bijvoorbeeld sneller gefrustreerd bent (stop er dan mee!). Geef niet altijd meteen overal je paard de schuld van.
Mijn dieptepunt was een bosritje dat ik vorig jaar maakte. Het ging al langer persoonlijk niet zo goed en dat had zeker invloed op mijn (zelf)vertrouwen tijdens het rijden. Dat had ik natuurlijk al wel aan mijn lieve Frutske gemerkt, maar dat bosritje maakte hij toch wel heel duidelijk hoe groot die invloed was. Ze zeggen niet voor niets dat paarden spiegelen! Achteraf gezien had ik toen nooit moeten opstappen, omdat ik tijdens het halen en poetsen al veel te onrustig was van binnen. Dat voelde ik, maar negeerde het toch. Eventjes ging het rijden goed, tot ik in het bos de spanning in mijn benen en rest van mijn lijf voelde groeien. En daarmee de onrust in mijn pony. Hij ging zich letterlijk gedragen alsof hij spoken zag: snel stappen en achterom kijken. Ter plekke stapte ik af, doorgaan zou een gevaarlijke situatie opleveren. Bovendien kon mijn pony hier niets aan doen! Ik bleef voor hem uit lopen tot de spanning iets wegvloeide en ik het laatste stukje naar huis weer in het zadel kon afleggen.
Dat moment betekende een serieuze deuk in het vertrouwen in mezelf. Ik besloot eerlijk te zijn tegen Frutske en pas weer op te stappen wanneer mij dat zinvol leek. Tot die tijd hield ik me wel bezig met los-, grond- en longeerwerk. Maar van binnen ging ik verder achteruit, waardoor ook het werk op de grond niet altijd soepel verliet. Na lang aarzelen zocht ik contact met een paardencoach. Haar paard was nóg duidelijker dan mijn Fruts: bokkend door de wei vertelde hij me dat de blokkade die in mij zat, echt weg moest. Toen die blokkade een naam en eigen pion kreeg, kwam het paard ook nog uit zichzelf er tussenin staan. Weg ermee! Gelukkig is dat gelukt. Nu tijd om weer het vertrouwen in mijn eigen rijkunsten terug te krijgen (want wat er ook gebeurt, ik blijf wel zitten!).
Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.