Dit jaar ben ik naar het Horse Event in Deurne geweest. De meeste indruk maakte deze keer echter Wendy Bleekemolen en haar echtgenoot Steve, van de Two Lazy Seven Ranch. Ik ken ze van The Wild Bunch. Prachtig. Vol enthousiasme vertelde zij over de menselijke variant van “oortjes naar achteren” en “oortjes naar voren”. Zeker iets om in het achterhoofd te houden. De natuurlijke manier van met paarden omgaan is voor mij overigens zo logisch dat ik er niet altijd bij stilsta dat het (nog) niet zo wijdverspreid is onder paardenliefhebbers. Maar ik merk ook vaak genoeg bij mezelf dat je nooit genoeg kunt leren over lichaamstaal en de omgang met paarden. Daarom zijn zulke (bekende) demonstraties altijd weer goed om te zien. Bovendien doe je meteen ideeën op voor trainingen voor jou en je pony.

Ik kan zelf wel wat meer “oortjes naar achteren” power gebruiken… en wat meer overtuiging als Leider (weg met de angst dus). Bij alle demonstraties verlang ik alleen soms, heel stiekem, terug naar Mambo. Dat is de New Forest pony die ik reed voordat hij te gevoelig werd voor het werk met de kinderen. Toen is hij ‘geruild’ voor onze Fjord Frutske. Met Mambo kon ik lezen en schrijven. Blind. Hij was mijn maatje. Deze pony ging voor het vuur voor mij, zelfs wanneer hij eigenlijk pijn had. Wat een fijn gevoel. Het respect en vertrouwen was zo groot, maar wel zo vanzelfsprekend dat ik daar in die tijd nooit zo bij heb stilgestaan. Tot Frutske kwam. Bij Mambo was rijden simpel. Ik bewoog mijn bovenlijf in de juist richting en hij reageerde. Beenhulpen? Amper nodig, een lichte aanraking of verplaatsing van het been was voldoende. Een groot verschil als je dan een stuggere, eigenwijze Fjord onder je krijgt.

De eerste twee keren dat ik Frutske onder het zadel had, kon ik hem letterlijk niet voor of achteruit sturen, niet links of rechts. Ik moest mezelf helemaal een nieuwe manier van rijden aanleren, alsof het een manegepaard betrof (is hij ook geweest). Weer overdreven beenhulpen gebruiken en een zweepje in de hand omdat hij anders zeker niet voorwaarts is (je hoeft ‘m niet te gebruiken). Het is me een tijdje gelukt die beenhulpen heel klein te houden om reactie te krijgen, maar oh wat gaat daar veel tijd en energie in zitten! Dat betekent echt consequent hulpen van stap 3 naar stap 1 terugbrengen, bij voorkeur natuurlijk vanaf de grond, en liefst minstens 3 keer per week natuurlijk. En als je een tijdje niet gereden hebt, kun je weer van voren af aan beginnen. Ja, dan verlang ik wel naar Mambo hoor, dat ging toch allemaal naar mijn gevoel wat soepeler!

Bij Frutske heb je meer overtuigingskracht nodig. Hij lijkt meer weerstand te bieden aan join-up technieken. Alsof hij wil zeggen “waarom zou ik jou volgen?” Het is ook een pony die met iedereen vriendjes wil zijn, niet expliciet met jou alleen. Op het Horse Event ben ik wel weer dichter bij zaken als respect, vertrouwen en mogelijke oplossingen gekomen. In de komende maanden, als het toch winters weer is en rijden niet fijn is, ga ik me maar eens concentreren op het versterken van mijn band met Frutske. Ik weet dat hij nooit zo gevoelig gaat worden als Mambo was, en dat hij ook altijd een allemansvriendje zal blijven, maar misschien kan ik toch iets van die band waar ik de laatste tijd zo sterk naar verlang bewerkstelligen!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.