Voetbal is het mooiste spelletje op aarde. Ik kan er vreselijk van genieten, thuis op de bank of op het niet-zo-prettig-zittende-stoeltje in het stadion. Ook zonder Nederland kijk ik dus lekker alle wedstrijden van het WK. Er is maar één reden om dat niet te doen. En die heet Cristiano Ronaldo. Ja, Ronaldo, die vreselijke wereldster uit Portugal. Ongeloofwaardig strak lijf, verbeten blik in zijn ogen, en man, wat moet hij zo nodig het mannetje zijn. Elke wedstrijd. Elk moment. In en buiten het veld. Ik haat Ronaldo. Elke keer. Zelfs als ik hem, uit een soort gevoel van compassie, toch een kans wil geven. Dat lukt nooit. Ik gruwel gewoon meteen als hij in beeld verschijnt. Ik kan het niet helpen.

Cristiano Ronaldo is het type ‘kijk mij, kijk mij, kijk mij – en waag het niet naar een ander te kijken’, op en top macho. De spotlights zijn voor hem, en voor niemand anders. Dat zie je, want denk maar niet dat hij een ander wat gunt. Nee, hij kijkt gruwelijk verveeld en chagrijnig als een medespeler met de eer strijkt. Helemaal als hij zelf nog niet gescoord heeft. Iedereen juicht, behalve Ronaldo. Een aai over de bol, en dat is het. Geen juichtaferelen als hij niet zelf dat doelpunt maakt. En dat terwijl voetbal een teamsport is. Team! Zou Ronaldo zich wel eens bewust zijn van de betekenis? Dat je voetbal samen speelt, en dus samen wint – of gelijk speelt of verliest natuurlijk. Je mag echt juichen als een medespeler een goal maakt. Serieus, Ronaldo, het mag!

Juichen als hij zelf scoort, heeft hij dan weer geperfectioneerd. Hij weet waar de camera is, waar de supporters zijn, waar iedereen kijkt. En mocht je even je blik afgewend hebben, dan trekt hij toch de aandacht. Ik gruwel al bij de gedachte dat hij wéér dat beslissende doelpunt maakt. De blik in zijn ogen, zijn arrogante houding, zijn macho maniertjes. Ik kan er niet naar kijken. En ik ben echt niet de enige. Zoals een vriendin, niet eens zo’n voetballiefhebber, treffend zei: ‘Eerst stukje WK dat ik zie, best vermakelijk als je Ronaldo wegdenkt’.

Het was natuurlijk Spanje tegen Portugal. Maar wie moest er weer zo nodig in de spotlights? Juist, Ronaldo. En dus keken we met z’n allen naar Spanje tegen Ronaldo. Elf tegen elf, en dan wordt het toch een Ronaldo-show. Gruwelijk hoe hij dat flikt. En hij geilt op statistieken. Want hij wil natuurlijk de beste zijn, roem voor het leven, ‘kijk mij’. Maar wat maakt het uit dat hij acht eindtoernooien op rij gescoord heeft? Het is wel de eerste wedstrijd waarin hij vaker dan één keer scoort! Daar doet hij dan acht toernooien over. Ben je echt een mannetje hoor, Ronaldo.

Ik kan me alleen maar troosten met de gedachte dat ooit, ooit, de Ronaldo-show voorbij is. Oh god, als er maar geen nieuwe Ronaldo opstaat.