Weten jullie het nog? Dat ik op zoek mocht naar een nieuwe balans na de dood van onze Haflinger, nu bijna een jaar geleden? Wat heb ik lang geworsteld. Ontspannen buiten rijden was er niet altijd bij. Tijdens de externe buitenrit in januari werd me nog maar eens duidelijk dat ik nog lang niet zo ver was als ik had gehoopt. Maar wat is dat de afgelopen maanden gekanteld! Ik zit zelf beter in mijn vel en word nu door mijn eigen pony beloond daarvoor. Dat voelt super fijn. Mensen kunnen me van alles vertellen, maar mijn pony geeft altijd de doorslag. Hij is mijn spiegel. Toen het echt niet goed ging, zag hij mijn spoken. En nu het weer fantastisch gaat, geeft hij me daar de bevestiging van. Dat is het dankbare als je met paarden omgaat. En dus ervaar ik nu weer een gevoel van vrijheid en ontspanning zoals paarden dat kunnen geven. Wat doet me dat goed!

De laatste twee maanden gaan de buitenritten als vanzelf. Ik stap op en we gaan. Ik laat me niet meer snel kisten en raak ook niet in paniek als er iets onverwachts gebeurt. Als gevolg daarvan maakt mijn pony ook steeds minder onverwachte bewegingen. Zo zijn er steeds minder zorgen in mijn hoofd. Natuurlijk zijn er nog wel eens momenten dat ik me zenuwachtig voel. Ik vind het erf over, langs alle mensen die het terras van de boerderij bezoeken en in de speeltuin spelen, nog steeds niet prettig. Maar mijn pony sleept me er goed doorheen, dus blijven de zenuwen tot dat moment beperkt. Zijn we eenmaal de weg over, dan verdwijnen ze meteen en is er ruimte tot puur genieten.

En weet je wat ik sinds kort heb opgepakt? Galopperen door het bos! Ik had nooitgedacht dat ik me daar weer zo goed bij kon voelen. Maar het voelt zo heerlijk. Die galop is wel hard werken, zo’n geweldige conditie heeft mijn pony niet. De eerste paar keren moest ik stevig been bij geven en dan nog sprong hij niet aan of duurde de galop hoogstens drie passen. Maar ik heb doorgezet en de galop steeds een beetje uitgebreid. Ik galoppeer veel op dezelfde plekken, puur uit veiligheid, en dat heeft mijn pony nu goed door. Dus vertrekt hij op die paden als een speer in draf. Met dat herwonnen zelfvertrouwen maakt me dat helemaal niet meer uit. Ik kan hem even laten uitrazen, terugpakken en dan aangalopperen. De laatste keer vloog ik, zo hard! En tijdens de draf en galop kon ik alleen maar denken aan hoe goed dit voelde, en hoe trots ik op mezelf – en mijn pony – was. Is dat niet waar het tijdens het rijden om gaat?

Overigens kreeg ik vorige maand ook extern de bevestiging van mijn gevonden zelfvertrouwen. Toen reed ik, na de laatste keer in januari, weer eens een externe buitenrit in Breda. Ik kreeg een nieuw paardje onder me, maar vond dat na de eerste momenten van gewenning prima. Het duurde niet lang voordat de begeleidster, dezelfde als vorige keer, tegen me zei: je zit als in een fauteuil. Echt, dat zat ik ook, zo prinsheerlijk in dat zadel. Wat een compliment. De rit en de galop op die pony waren om van te smullen. Volgende maand ga ik zelfs mee op een 6-uurs rit! Ik hoop zo dat ik dit gevoel ‘voor eeuwig’ kan vasthouden. Zodat een enkele tegenslag tussendoor niet meteen een terugslag betekent.

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl