Kleine stapjes vooruit, dat is belangrijk. Maar ook jezelf herinneren aan die stapjes en je overwinningen. Zo weet ik nog dat tijdens een bosrit de ondergrond goed nat was. Door nattigheid lopen is iets dat mijn pony vermijdt, vooral (lijkt het) als ik op zijn rug zit. Op een pad dat volledig blubber was, met gladde bladeren, deed hij hard zijn best aan de schuine zijkanten te lopen. Alles om maar niet door de blubber te gaan. En hij is snel, sterk en lenig, kan ik jullie vertellen. Hij werd steeds nerveuzer en onrustiger en wilde zo snel mogelijk het pad af. Zo snel zelfs dat hij nog uitgleed en met vier benen op de grond belandde. Gelukkig kwam hij vlug omhoog zodat mijn benen nergens vast kwamen te zitten. Prettig was zijn onrustige en ontwijkende gedrag niet, maar ik raakte niet in paniek. Ik werd ook niet bang. Ik bleef zitten en sleepte hem zo goed mogelijk er doorheen, zodanig dat wij beide niet geblesseerd zouden raken. Dat is me gelukt. Zulke momenten koester ik op elk moment.
Want als je zo lang geworsteld hebt met je zelfvertrouwen, ben je gewoon blij met elke stap. Ook als dat flinke pijn aan je lichaam betekent! Ik had laatst de gelegenheid om mee te gaan op een lange rit bij de stal in Breda. Daar hielp ik mee met de paarden poetsen en inladen en een uur later vertrokken we naar de opstapplaats, een stuk verder weg. De groep bestond in totaal uit zes vrouwen en vier kinderen en dat bleek een mooie mix te zijn. Ik had Fjordenpaard Sarina tot mijn beschikking, haar had ik al wat vaker gereden. Dat vind ik persoonlijk prettig, dan weet je beter hoe een paard aanvoelt en reageert. Ik zat ook meteen op mijn gemak toen we met z’n tienen op pad gingen. In stap, lettend op de omgeving en kennismakend met elkaar legden we de eerste kilometers af. Dat ging ontspannen en voor ik het wist, had ik al geen angst meer voor wat we onderweg tegen zouden komen. Ik zat gewoon vrolijk op mijn paard.
Rijden in de groep bleek ook al geen angst meer op te roepen en zonder moeite stuurde ik me overal tussen, hield Sarina in om afstand te houden of sloot in draf weer aan als de afstand te groot werd. We reden door het bos, over de weg en door een woonwijk en niets was moeilijk. In draf hobbelde ik lekker mee en de galop bestond uit zitten en gaan… allemaal dingen waar ik een tijd geleden nog best tegenop zag. Sarina viel nogal makkelijk uit galop, dat wist ik al van haar, en op die momenten hobbelde ik even in draf om dan weer opnieuw aan te springen. Natuurlijk werd zij na zo veel uren bewegen ook moe en ging dat aanspringen een stuk moeilijker, waarop ik steeds spontaan mijn linkervoet uit de stijgbeugel verloor en mijn evenwicht mocht bewaren. Het laatste stuk galop heb ik haar in draf gehouden, terwijl er twee paarden achter elkaar me links voorbij schoten. Ook dat had ik eng gevonden, maar kon ik nu gewoon laten gebeuren.
De twee dagen erna betaalde mijn lichaam wel de prijs voor het lange rijden, niet zozeer mijn benen maar juist de spieren van mijn bovenlichaam van nek tot onderrug deden goed zeer… het wordt dus eerst maar een paar keer langere ritten van 2 uur maken voordat ik weer zo lang in het zadel kruip. Maar wat heb ik met een rit al veel overwonnen!
Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl