Soms voelt het nog zo onwerkelijk. Mijn pony en ik zijn de rust zelve. En als dat even niet zo is, dan lossen we het samen prima op. Zoiets mag voor anderen normaal zijn, voor mij voelt het toch speciaal. Ik heb een lange weg afgelegd. Worstelingen met mezelf en angst zaten het plezier regelmatig in de weg. Nu ben ik zo blij dat ik altijd heb doorgezet, en dat ik uiteindelijk extra hulp gehad heb van Ellie en de paardjes van Stalhouderij het Fjordenpaard. Wat een zegen om lekker te paard door de bossen te banjeren. Waar dan ook. Ongeacht welk paard.

De laatste ritten op mijn pony zaten zowaar boordevol draf en galop. Dat was voor hem wennen, want zo’n fijne conditie heeft hij niet. Het is een kwestie van goed luisteren en voelen naar wat hem lukt, en dan uitbreiden. Beetje bij beetje kwamen er meters of passen bij. Mijn pony en ik zijn steeds zo ontspannen dat hij met de teugels lang door het hoge gras liep zonder te eten. Als dat geen goed gevoel geeft zeg. Op een vroege rit werden we enkel vergezeld door het gefluit van vogels. Gezelliger kan bijna niet.

Op één ritje werd hij uit het niets onrustig. Ik zag het niet, maar liet hem kijken. Hij draaide zich even om, daarna zette ik hem weer vooruit. Hij bleef wat onrustig doorlopen, ook toen aan het einde van het pad een auto op hoge snelheid ons naderde. De auto remde na handgebaren gelukkig af, ik kon de weg oversteken en aan de overkant was alle onrust bij mijn pony verdwenen. Zo simpel.

Mijn herwonnen zelfvertrouwen leidde tot een leuk gesprek met de eigenaresse van mijn pony. Dat was nadat we eindelijk weer eens met drie paarden gereden hadden, anderhalf uur lang. Ik rijd al bijna drieëntwintig jaar, waarvan inmiddels tien jaar op mijn huidige plek. In al die jaren heb ik natuurlijk genoeg ervaring opgedaan. Het is zeker niet dat ik niet kon rijden. Ik denk dat ik gewoon nooit genoeg in mezelf geloofde. Een ander doet iets altijd beter is mijn eerste gedachte. Nu komt al mijn ervaring samen, dat is haar overtuiging. Ik kan de juiste laatjes opentrekken om er gebruik van te maken. Zolang de laatjes dus niet opnieuw dichtgaan ben ik een gelukkig paardenmens!

Oorspronkelijk gepubliceerd als blog op ROS Magazine.nl